HASAN ÖĞRETMEN ( 5. Bölüm )

Öğretmenlikti mesleği Hasan’ın. Bilgi aktarmaktı görevi küçücük taze aç beyinlere. Çocukları eğitip - öğretmekle iş bitmiyordu ama. Köylü yoksul, cahildi. Cehalet ise, tüm kötülüklerin kaynağıydı. Hasan, her gördüğü yanlışı düzeltmeyi görev edindi kendisine. Mesleğinin yanı sıra yapısı gereği. Yanı başında her konuda destekçisi sevgili eşi vardı. Yeri geldiğinde yol gösteren, yeri geldiğinde öfkesini yatıştıran…

Doğruyu göstermek isterken O kötü ilan edildi zaman zaman…
Bir kız kaçırma olayı olmuştu çalıştığı köylerden birinde. Gençler onun evine sığınmışlardı, ailelerini yumuşatsın diye. Ara buluculuk yapmak için kahveye çağırdı iki aileyi. Konuştu uzun uzun “Genç bunlar, sevmişler birbirlerini. Yuva kurmak istiyorlar, bunda ne kötülük var?” dediyse de dinletemedi kızın babasına. Sonunda, tüm olayın sorumlusu O oldu. Evi kurşunlandı bir gece yarısı. Beşikteki bebeğinin üstü cam kırıklarıyla dolmuş, bebek ölümden mucize eseri kurtulmuştu.

Bazen de yücelttiler gözlerinde. Ne söylese, ne yapsa doğru kabul ettiler, minnet duydular.
Bir keresinde; yaşlı bir köylü kadının öğrenme azmiyle yanıp tutuşarak “oğul ha ne var bana da öğretivirsen bu okumayı...” demesi üzerine, okuma yazma öğrenmek isteyen diğer köylüleri de topladı okulda ve karşılıksız, kendi başına, okuma-yazma seferberliği başlattı. Taa 1950 li yıllarda.

***
Karı-koca; kimi zaman, mutluluklarına bir salkım üzümle, yarım ekmeği meze ettiler... Çok zaman sırt sırta vererek zorluklara, çaresizliğe, haksızlığa karşı durdular… Bir ömür geçirdiler birlikte, bir anlık mutluluğa yıllarını feda ederek…

***

Kalp hastasıydı artık Hasan Öğretmen. İki kez kalp krizi geçirmişti ve tam on ay sonrasına anjio yapmak için gün vermişlerdi. Tam on ay sonrasına…. Cinayet gibi… Şunun şurasında ne kalmıştı ki..? Dört ay sonra anjio olacaktı. Dayanamadı, bekleyemedi, yenildi yorgun kalbi. Hayat çok acımasız davranmış çok yıpratmıştı onu. Oysa daha 57 yaşındaydı veda ettiğinde sevgili eşine, çocuklarına.
Çok iyi görünüyordu son aylarda. Hiçbir rahatsızlığı yok gibiydi. Bir gün önce yemek hazırlayıp çay demlemişti Halime’ye. “Sen gripsin, yorulma ben yaparım” diye. Sonra her zaman itinayla istiflediği dosyaları çıkarıp, neyin nerede olduğunu göstermiş, O’ na bir şey olursa ne yapması gerektiğini anlatmıştı uzun uzun. “Sakın panik yapma” demişti…“Bir de,” demişti, “bir de, beni köye defnedin” ( ilk öğretmenlik yaptığı o köy) Kızmıştı Halime “Nereden çıktı şimdi bu konuşma..?” diye. O gece sabaha karşı sessizce, sakince ayrıldı bu dünyadan… Sert, fırtınalı bir yaşamdan sonra…

Öğretmenliğe başladığı ilk yıl okuttuğu, çeşitli meslek ve mevkiye gelmiş öğrencileri, O’ nu elleri üstünde ebedi mekanına taşıdılar. 1952 yılında gencecik, idealist bir öğretmen olarak geldiği, şimdilerde artık şehrin bir mahallesi olan o köyde, 1988 yılından beri sonsuz ve huzurlu uykusunda Hasan Öğretmen...

***

Babamdı Hasan Öğretmen. Canım Babam “Size servet, şan, şöhret bırakamadım. Ama eğilmeyen, bükülmeyen, her zorluğa dimdik karşı koyan, haksızlıklar karşısında susmayan, onurlu evlatlar bırakıyorum ardımda. Ben size parayla satın alınamaz bir hazine bırakıyorum aslında…” Ne demek istediğini anlamadığımızda, “ "yıllar sonra... anlayacaksınız..." diyen Babam...

Her sözünün, her öğüdünün hazineler değerinde olduğunu ancak şimdi anlayabildiğim babam…

Lisede hem okul müdürümüz ve hem de çok şey borçlu olduğumu düşündüğüm değerli edebiyat öğretmenim Necmettin Karagülle’nin, O’ nun da, öğretmen okulundayken edebiyat öğretmeni olduğunu ve okulumuza haftanın birkaç günü gelip müdürümüzle sohbet ettiğini kendimizde bir ayrıcalık hissetmeyelim diye, biz okulu bitirdikten sonra söyleyen Babam.

O’nun sınıfında okuduğum bir sene, konuyu anlattığım halde,  çalışmayan diğer arkadaşlarımla birlikte cetvelle benim elime de vuran, evde ben ağlayınca Anneme; "diğer öğrencilerimden ayrı tutamazdım. Ama çok şaşırdım, müthiş bir anlatım yeteneği var. " diyen Babam.

Tayin olduğunda bütün sınıfın, tüm ısrarına rağmen peşini bırakmayıp eve kadar ağlayarak takip ettiği ve bunu ömrü boyunca her hatırladığında gözyaşı döken Babam...

Emekli olduktan sonra, her okul önünden geçişinde, öğrenci gördüğünde ve her istiklal marşı dinlediğinde gözleri dolan Babam…

Yarım asır sonra bile, “Aa sen Hasan Öğretmenin kızı mısın, nasıl unuturuz O’nu..?” dedikleri Babam…

Her gittiğimde; dağında, yaylasında, havasında buram buram O'nun kokusunu duyduğum, memleket hasretiyle yaşayıp, memleketine hasret ölen babam…

Nurlarda yat canım babacığım… Aradan uzun yıllar geçti ama her geçen yıl, seni daha iyi anlıyor, daha çok özlüyorum …

n y tartaç

***

Canım eşim Merih’in ve tüm baba ya da baba adayı olan arkadaşlarımın babalar günü kutlu olsun…