HASAN ÖĞRETMEN ( 4. Bölüm )

Ali kısa bir süre önce almıştı hurdaya dönmüş bu minibüsü.  Köyden sabah erken saatte kasabaya müşteri taşıyor, akşam üzeri  geri dönüyordu. Bu tek sefer bile daha önce binbir zahmetle yapılan kasabayla köy arasındaki ulaşıma çok kolaylık sağlamıştı… Minibüsün içinde köylüler ellerinde yükleri ile yerlerini almış bekliyorlardı.Uzunca bir uğraştan sonra çalıştı minibüs ve  kasabayı köye bağlayan toprak yolda, her çukura girişte pencereler kırıldı kırılacak, koltuklar  yerinden çıktı çıkacak gıcırdayarak sağa sola yalpalayarak başladı köye doğru yolculuğa…

 Ali köydeki en iyi dostuydu Hasan’ın. Köye geldiği ilk günlerde okulun tamirine yardım etmeleri için gençleri toplamış, kendisi de canla başla çalışarak hep birlikte bir harabeyi okul haline getirmişlerdi. Sonraları,"Biz de köyümüze öğretmen geldi diye sevindiydik… Bizim çocuklarımızı amele gibi kullandı…  Bu bizim çocuklarımıza okuma yazma mı öğretecek yani? Bu ne biçim öğretmen böyle..? gibi dedikodular kulağına çalındığında çok üzülmüş, çok kızmıştı. Köyün kahvesine köylüleri toplamış ve ilk geldiğinde, görevini yapabilecek durumda  bir okul olmadığını, okulun tamir işini tek başına yapamayacağına göre elbette onların ve çocuklarının yardım etmesi gerektiğini, kendisine teşekkür etmeleri gerekirken, böyle dedikodu çıkarılmasının onu çok üzdüğünü söylemiş, sonra da köylülerle arasına mesafe koymuştu. Bu olayda Ali ona çok yardımcı olmuştu. Muhtarı da yanına alarak tek tek köylülerle konuşmuşlar ve sonunda  köylüler gelip Hasan’dan özür dilemişlerdi.

Hasan sürücü koltuğunun yanındaki koltukta oturmuş, gözü, önünde uzayıp giden yolda ama  aklı dikkat çekmeden konuya nasıl gireceğindeydi… 

Hafifçe boğazını temizledi, yutkundu ve "Biraz önce sana mektup veren kız..." dedi. Gözü hala yolda, manzarayı kaçırmak istemiyormuş, o değilden laf olsun diye sormuş gibi davranarak…

"Kim..?" dedi Ali. Halime’yi çoktan unutmuştu."Ha! Halime’mi? Babası bizim köylü. Arkadaşı var köyde. Mektubu ona yolluyor.  Hani okulun yanındaki ev… Kardeşi senin öğrencin Selim."

"Gelirken kayıkla geçtim ırmağı. Sen erken gitmişsin kasabaya, yetişemedim." dedi Hasan, sorduğu sorunun ne kadar önemsiz olduğunu kanıtlamak istercesine konuyu değiştirerek… Ama yazmıştı aklına, gönlüne. Halime’ydi adı… Halime… 

Köy çeşmesinin yanındaki meydanda indiler minibüsten. Hasan vedalaştı arkadaşıyla ve tam arkasını dönüp gidecekken tekrar döndü. "Ali! Senin elinde yükün var. Ver bana şu mektubu ben vereyim istersen. Nasıl olsa okulun yanında evleri. Sen bu tarafa yorulma." dedi gözlerini kaçırarak...

"Aman ne iyi olur... Çok yoruldum kasabada."  Zarfı minibüsten alıp Hasan’a uzattı Ali teşekkür ederek…

Heyecanla uzaklaştı Hasan elinde sevdiğinin mektubuyla.  Doğruca okula gidip, evi olarak kullandığı odaya girdi. Özenle açtı mektubu. Bir fotoğraf düştü içinden. Kalbi yerinden çıkacakmış gibi oldu  Halime’nin kendine gülümseyen fotoğrafını görünce. Mektubu Ali'den alırken amacı sadece O'nu biraz tanımak, O'ndan izler taşıyan satırları okuyup, O'nunla ilgili bir fikir edinmekti. Gayet masumane ..! Sonra tekrar kapatıp sahibine ulaştıracaktı. Hiç bir kötü niyeti yoktu..! Gözleri sevdiği kızın gözlerinde, yüreği pır pır, dakikalarca elindeki fotoğrafla kalakaldı olduğu yerde. Bir yanı yapmayı düşündüğü şeyin çirkinliğiyle eziliyor, "hayır" diyordu "yapma! Hiç yakışır mı sana..?" diğer yanı, bir merhabayı esirgeyen bu kıza ulaşmanın yollarını araştırırken, fotoğrafını elde etmenin zaferiyle coşuyordu. Mektubu özenle aynı kat yerlerinden katladı, zarfa koyup tekrar yapıştırdı. Gençliği ve akan deli kanının coşkusu galip gelmişti... Fotoğrafı duvardaki aynanın kenarına iliştirdi her an görebilmek için.

***

Halime’nin abileri ve babası çok karşı çıktı bu evliliğe ama iki gönüle aynı sevda ateşi düşmüştü bir kez. Gözlerle sözleşmiş, gözlerle and içmişlerdi birbirlerinin olmaya. Zordu ayırmak onları...

***

Birgün aldı annesini karşısına Halime “Bak Anne” dedi  “konuş babamlarla. Olacak bu iş. Yoksa intihar ederim… Atarım kendimi balkondan aşağıya”  “Hangi balkondan atacaksın kız..?” dedi annesi önce şaşkın şaşkın. Sonra bastı kahkahayı, kızının eliyle işaret ettiği beş altı  basamakla bahçeye inilen balkonu gösterdiği görünce. 

Yıllar sonra gülerek anlatmıştı Halime bu konuşmayı torunlarına “Ne yapayım baktım nuh diyorlar peygamber demiyorlar, kimbilir okuduğum hangi romandan aklımda kaldıysa - ki eline geçen her kitabı okurdu Halime çocukluğundan beri - balkondan atlayarak intihar etmek.  Bizim oralarda da yok ki öyle yüksek bir yer.  Deyiverdim işte...”  Aile arasında yıllarca şaka konusu olmuştu bu olay. Torunları Anneannelerini her canı sıkkın, sinirli gördüklerinde “Ne o Anneanne balkondan atlayacakmış gibisin” diye takılırlardı yaşlı kadına.

***

Sonunda evlendi iki sevdalı genç. Bir sandık dolusu çeyiz ve birkaç parça eşyayla. İçini sevgiyle donatıp, mutlulukla doldurdukları minicik bir ev kurdular kendilerine…

DEVAMI  VAR


n y tartaç