BENİM ÇİRKİN MİNİCİK ZAVALLI KUŞUM

Çanakkale’den geldiğimde bu sürprizle karşılaştım yatak odası balkonunda. Kıyamadım atmaya ve anne güvercini beslemeye başladım.



Minicikti yavru kuşum. Minicik çirkin mi çirkin. Tüysüz savunmasız.





Sapsarı tüyleri koca siyah gagası bana her seferinde anne güvercinin yumurtaları başkasından çalmış olduğunu düşündürse de bunun mümkün olmadığını biliyordum tabii:)

Hayretle zevkle sevinçle izledim, gözlerimin önünde hergün bir başka şekle girmesini büyümesini bu miniğin.



Birgün bir baktım ikinci yumurta yok. Yavru çıkmayacağını anlamıştık ta, yumurtanın kabuğu bile yok ortalarda. Küçük bir parça bile yok. Yedi mi attı mı, nasıl yok etti bilmiyorum. Yermiş, ama hiç parça kalmaz mı ortalıkta, hayret !!!



Tüyleri yavaş yavaş güvercin tüyüne benzemeye başlamıştı.





Artık büyümüştü ya; ben yemini ve suyunu verirken, kocaman kara gagasını birbirine vurarak tak tak sesler çıkarmaya, Kabarıp diklenerek kendince, benden kendisini korumaya bile başlamıştı.

Pazar günü arkadaşlarla dışardaydık. Gece 03 gibi geldik eve. Yeni uyumuş olmalıyım balkondan gelen seslerle sıçradım yerimden. Sanki biri balkon demirlerine vuruyordu. Üçüncü kattayız kim olacak ki… Balkona çıktım uyku sersemi. Gördüğüm manzara korkunçtu…

Benim minicik zavallı kuşum kendisini hain bir saksağandan koruyamamıştı. saatler önce olmuş gibiydi, görüntüye bakılırsa. Ortalıkta anne güvercinden başka kuş ta görünmüyordu. O sesi anne güvercin mi yapmıştı? Ona yardım etmemi mi istemişti? Böyle birşey olabilir mi..?

Balkonun kenarında sabit gözlerle; ben bir taraftan ağlayıp bir taraftan etrafı temizlerken işim bitene kadar kımıldamadan beni izleyen ve sanki koruyamadım yavrumu sen de bana yardım etmedin der gibi bakan anne güvercin ve yavru, gözlerimin önünden gitmiyor…