YOLCULUK BAŞLADI

Gurbet;  geride bırakmaksa sevdiklerini,

bırakıp çekip gitmekse...

Bana burası da gurbet, orası da.

 Yol göründü ...

Bırakıp kuzumu kendi hayatında, gurbette...

Yazın her sabah bize hiç naz yapmadan buğulu incirlerinden sunan cömert, duvar dibinden öylece çıkıvermiş, büyümüş kocaman olmuş, üstü meyveyle  dolu, sahipsiz incir ağacı şimdilerde uykuda.  Tüm yükünden arınmış çırılçıplak.  Üstelik tek bir kuru yaprak bile yokken üstünde, dallarıyla semaya el açmışçasına çekici ve vakur hala.  Ahh güzelim incir ağacı; seni de bırakıp burada,  döndüğümde, yeniden meyveyle dolu yemyeşil halinle bulmak umut ve hayalimle gidiyorum.

İnci kolye gibi dizilmiş, yine yapraksız, hiç yapraksız dallara narlar.

Canı istemez mi sahibinin,  neden hiç koparmazlar..?

Seni de bırakıyorum ardımda,  çıplak, bereketli nar ağacı.

Hem de tadına bile bakmadan...

Ya martılar...

Yine onlarcası konar konar uçarlar mı denizin üstünde.  Balık sürüsüne hücumları yine şölene dönüşür mü ardımdan..?  Yoksa bana mı sergilerler maharetlerini,  bilirler de sevdiğimi..?

Sılama dönüyorum, evime.

Bırakıp Çanakkale'yi, içindekileri, denizini rüzgarını

bir de sevdiceğim,

 canımın yarısını...

 Dönüyorum

 canımın diğer yarısına...

Yoktur  incir ağacı, nar bir de martılar. Deniz de yoktur...  At kestaneleri vardır bizim oralarda, hem acı anılarımı saklayan içinde, hem de çok sevdiğim sonbaharda renk cümbüşünü.

Kavaklar vardır Ata' mın çiftliğinde,  bir de çınarlar,  asırlık. Gerçi batıyor son yıllarda birilerine. Kesilip, parmak kadar çamlar dikilmekte yerlerine. Yine de direnmekteler ulu gövdeleriyle zulümlere.

Kara kara kışı, bol ayazı da olsa, yuvamdır, yurdumdur, vazgeçilmezdir...

Yolculuk başladı...

Yüreğim  iki parça.

 Bıraktım birisini burada, gidiyorum diğer kuzuma,  Ankara'ya ...