TEKEL İŞÇİLERİYLE BİR GÜN

 

 

 

Tekel işçilerine konuktuk bugün çadırlarında. Evleri olmuş o derme çatma çadırlar öyle de konukseverler ki, altlarındaki tabureleri verdiler bize,açık havada yanan sobalarının yanı başında çay ikram ettiler.  Sohbet ettik, özlemlerinden çaresizliklerinden umutlarından.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hatay Yayladağı çadırı 

            

 

 

 

 

Dilek Hanım;  13 ve 9 yaşlarında iki kızını bırakıp gelmiş. 64 gündür Ankara’da.

Faruk Bey; 5 ve 3 yaşlarında iki kızı var.

Oktay Bey; 8. sınıfta kızı ve anasınıfına giden bir oğlu var.

Bir diğer işçi arkadaşın daha 7 aylık bebeği, o na en çok dokunan birkaç günlüğüne memlekete gittiğinde yavrusunun kendisini tanımayışı.

“En kötüsü özlem, yavrularımız burnumuzda tütüyor ama dönmeyeceğiz,onlar için burdayız ve  sonuna kadar  da burda kalacağız, başka çaremiz yok” diyorlar.

 

 

 

 

 

 

 

         

 

Hataylı tekel işçileri, Ankara’daki hemşehrilerinin yapıp getirdiği yöresel yemeği yerken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yayladağı tütünü; Malboro’ ya maya olarak kullanılan kaliteli bir tütünmüş. Şimdi yok…

Tekelin satılışıyla, Hatay Yayladağı’ndaki yaklaşık 5400 tütün ekicisi de açıkta kalmış.

 

 

 

 

        

 

 

 

Sakarya Caddesi’nde en göze çarpan, en gurur duyduğum şey, Türk’ün, Kürt’ün, Laz’ın, sırt sırta, omuz omuza, birbirlerine kenetlenmeleriydi. Bu ülkede yaşayan herkesin kardeş olduğunu bir kez daha gösteriyorlardı dosta düşmana.

 

 

 

Ankara’lı esnafın  ve Ankara halkının kendilerine gösterdikleri yakınlık ve yardımdan çok mutlular ve bunu konuk olduğumuz her çadırda dile getirdiler.  Zaten her çadıra yoğun  şekilde ziyaretçilerin girip çıkmasından ve işçilerle kaynaşıp samimi sohbetlerinden belli oluyordu bu.

Yakındaki bir içkili bar, işçilere tüm imkanlarıyla destek oluyormuş. Yine o civarda bir otel, işçilerin ihtiyaçlarını karşılamaları için izin vermiş ve oteli onlara misafirhane  olarak  açmış.

 

 

       

 Samsun tekel işçilerinin çadırı

 

 

 

 

       

 

 

     

 

 

 

 

Tokat işçilerinin çadırı

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

İşçilerden bazılarının açlık grevi  12 gündür sürüyormuş. Doktorların, artık devam etmemeleri gerektiğini söylemelerine rağmen vazgeçmiyorlarmış.

 

 

 

 

     

 

 

 

 

Açlık grevinin yapıldığı salonun bitişiğinde eczane var ve doktorlar herhangi bir acil duruma karşı hazır bekliyorlar.

 

 

 

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Burası Batman İşçilerinin çadırı;  Çadırda asılı her iki fotoğraf da, 4,5 yaşındaki Gamze’ye ait. Babasının (Gri ceketli)  anlattığına göre,altı kardeşin en küçüğü Gamze ve babasına çok düşkün. Her telefonda “ne zaman geleceksin? Söz veriyorsun ama gelmiyorsun” diyormuş.

Çocuğun saçları dökülmeye başlamış bir süre önce.  Anne Batman’da 4 doktora götürmüş ama fiziksel bir rahatsızlık bulamamışlar ve çocuğun büyük bir üzüntüyle böyle birşey yaşamış olabileceğini söylemişler.

“Bu sabah geldim, bir haftalığına Batman’a gitmiştim. Beni görünce deli gibi sevindi ama ben kızımı gördüğümde şok geçirdim” diyor baba.

Ve ekliyor “ 6 tane bebe var onlar için burdayım. Sonuna kadar da gitmeyeceğim, gidemem,başka çarem yok…

 

 

 

 Bunlar da duvar yazıları;

     

 

 

 

 

    

 

 

     

 

             

 

  

 

 

Ben, söylendiği gibi ‘görüntü kirliliği’ görmedim.  Rengarenk, yıkık dökük, derme çatma çadırların arasından süzülen parlak bir ışık gördüm bugün Sakarya’da…