MASAL BU YA …

 

 

 

 

 

 

 

Biz küçükken, masal anlatırdı Annem bize.  Öyle şimdiki çocuk masalları gibi;  “tavşancık, zavallı çiftçinin tarlasına dadanmış.  Onun, ekip sulayıp büyüttüğü havuçları, bir gecede yok edivermişş.  Üstelik te, sabah çiftçinin karşısına geçip dişlek dişlek sırıtarak havuç kemirmişş” gibilerden masum şirin masallar anlatmazdı..

 

 

 

Korkardık, hem de çok korkardık da, yine de her akşam  masal anlatması için yapışırdık eteklerine Annemin.  Yok yok aslında sadece ben korkardım, Kemal, beni korkuturdu.  Masalın en can alıcı yerinde “canavar arkandaaa” diye bağırır, ben de basardım çığlığı.  Divanın üstüne oturur, annemin kollarına başımızı yaslar, öyle dinlerdik masallarını.   Ayaklarım divandan aşağıya sarksa, örtünün altında saklanan canavar,  koca, uzun tırnaklı pençesini, incecik ayak bileklerime geçiriverecek diye ödüm kopar ve  derhal ayaklarımı yukarı çekip büzüşür otururdum.  Korkudan titrer ama sonuna kadar dinlerdim masalları.

 

 

 

Annemin masallarında;  bir dudağı yerde, bir dudağı gökte devler vardı.  Her adımında gümbür gümbür sesler çıkaran, yeri göğü titreten, bir yumrukta dağları un ufak eden.  Ülkede yaşayan fakir halkın, yazın çalışıp çabalayıp,  elde ettiği ve kış için ambarlarda sakladığı  ürünlerine  musallat olurdu bu dev.   “Bu yıl hasat pek kıt oldu, dev hazretleri, yapmayın etmeyin  size veremeyiz, yoksa biz ölürüz açlıktan”  diyenleri de bir lokmada mideye indiriverirdi...

 

 

 

Bir de kurukafa masalı vardı;  kurukafa,  kuru kafasındaki,  iki kuru kulağına, iki koca kova takar, şakur şukur sesler çıkararak köye gidermiş ve  kimin koyunu, ineği varsa, hepsinin sütünü toplarmış. Süt vermek istemeyen köylünün boynunu kuru elleriyle sıkıp oracıkta canını alıverirmiş. Zavallı halk, artık korkudan sesini çıkaramaz olmuş, aç kalma pahasına sütlerini kuru kafaya vermeye razılarmış.

 

 

 

Benim yaşımdakiler bilirler sanırım yedi başlı ejderha masalını.  Bu ejderha o kadar zalim o kadar zalimmiş ki, yedi başındaki, yedi ağzında bulunan, uzun, çatallı yedi dilinden  her kükreyişinde üfürdüğü yedi yakıcı alevle, ülkedeki  Tarla bağ bahçe ev,  hatta canını sıkan herkesi  yakıp küle çeviriverirmiş anında.  Aman ejderhayı kızdırmayalım diye, halk ne isterse yapmaya başlamış.  Halk boyun eğdikçe, ejderha daha da acımasız olmuş, isteklerinin ardı arkası kesilmiyormuş ama kim yeter artık dese bir üfürüşte yok ettiği için susuyorlarmış çaresiz...

 

 

 

İşte, Annem bize  böyle masallar anlatırdı. Gerçi masalların sonu  mutlu biterdi ama hepsinde de kötü hain zalim yaratıklar olduğu için, gece etkisinden kurtulamaz ve  korkudan yorganı tepeme kadar çekerek uyumaya çalışırdım...

 

 

 

Neyse ki artık böyle masallar yok… Neyse ki…