çalıkuşu

   

Annemin bir arkadaşı aradı biraz önce Almanya’dan. Arkadaşı dediysem;annemden 10 yaş küçük, benden 10 yaş büyük. İkimizin de arkadaşı sayılır yani. Ben çocukken o bir gençkızdı. O zamanlar benim arkadaşım değildi tabii. Annemle fısır fısır sohbet ederken beni yanlarından uzaklaştırırlardı.”Hadi git sen oyun oyna.”diye.

Annem o yıllarda roman, fotoroman, Hayat Mecmuası(kocaman dergilerdi) ve şimdi adını hatırlayamadığım ,başka dizi romanların yayınlandığı mecmualar alırdı. Bunları okuduktan sonra özenle sıraya koyar saklardı. (Benden saklardı tabii. Aşk romanlarını o yaşta okuyup erkenden - başka şeyler - düşünmeye başlamayayım diye.) Bilmiyordu tabii. O kapıdan çıkar çıkmaz fotoromanları elimle koymuş gibi bulduğumu. Hepsini önüme yayar içinden herhangi bir romanı seçip (Mecmuaların içinde birden çok roman olurdu. Dizi şeklinde ve resimliydi.) baştan sona okur, sonra yerine yerleştirirdim.

Solmaz Abla da, işte bu fotoromanları ve dergileri okumak için her fırsatta anneme koşardı.

Sanırım,’ başka şeyler de’ konuşurlardı. Bazen Solmaz ablayı ağlarken yakalardım. Annem hemen uzaklaştırırdı beni yanlarından. Ama genellikle gözlerinden yaşlar gelene kadar kahkahalarla sohbet ettiklerini hatırlarım.  Elbette biraz kıskanıyordum onu Annem'den
Çok güzel bir kızdı Solmaz Abla. Sapsarı uzun saçları, yemyeşil gözleri vardı. Onunla sokağa çıkmaya bayılırdım küçükken. Herkes bize bakardı . Bu çok hoşuma gidiyordu.

Kısa bir süre sonra Solmaz abla nişanlandı. Nişanında ağlıyordu…Çok güzel hediyeler gelmişti. Kıyafeti harikaydı. Saçlarını da çok güzel yapmışlardı. Harika görünüyordu. Niye ağlıyordu ki..?

Ben o zaman ,dokuz on yaşlarındaydım. Ağaç tepelerinden inmezdim. Annem aşağıda bas bas bağırır, ben daha yukarı tırmanırdım. Kadıncağız sinirden kıpkırmızı olurdu... Kardeşim, arkadaşlarıyla komen oynarken. (Tabanca ile oynanan bir oyundu. Bir sipere saklanılırdı ve kolunu bacağını dışarı çıkarırsan vurulurdun.) Ben de sizle oynayacağım diye tuttururdum.”Git arkadaşların evcilik oynuyor. Onlarla oyna. “ derdi kardeşim. Ama ne mümkün beni ikna etmek. Çaresiz elime bir çubuk ’silah’ verirler. Beni de oyuna katarlardı.

Sonraları evcilik oynamaktan daha çok keyif aldığımı hatırlıyorum. Çünkü artık annemin komşu kadınlara diktiği elbiselerin kumaşlarını parçalayıp bebeklerime elbise yapmayı öğrenmiştim. Tabii arkadan annemden bir yığın azar işittiğimi söylememe gerek yok.

Aradan yıllar geçmişti. Bir genç kızdım artık. Bir hafta sonu akrabalarımı ziyaret için başka bir şehre gidiyordum. Mola vediğimiz yerde Solmaz Abla'mı gördüm. Eşini bir trafik kazasında kaybetmişti. İki kızı vardı… Biliyor musun ?dedi ”Allah bana senin kızın gibi bir kız verecekse hiç çocuk vermesin.” derdim Annene."Senin, o yaramaz, mızmız ,ağaç tepelerinden inmeyen, oğlanlarla cıyak cıyak komen oynayan çocuk olduğuna inanmak imkansız.” " Sana çalı kuşu derdik hatırlıyor musun..?" Güldüm... Hatırlıyordum tabii..."Ya senin kızın ..? Uslu mu bari? Bana benzemiyordur umarım." “Sen nur alem nurmuşsun meğerse.”  Gülüştük... Şimdi onun kızı da evli. Bir oğlu var. Delikanlı oldu…

Annemin hastalığına kadar yıllarca yine görüşemedik Solmaz Abla'yla. Almanya da yaşıyordu . ikinci kez evlenmiş bir kızı daha olmuştu. Mutlu olamamış, ayrılmışlardı… Haberlerini alıyorduk .

Annemin ölümünden kısa bir süre önce geldi. Annem artık çok hastaydı. Yine başbaşa verdiler. Bir taraftan ağladılar, bir taraftan gözyaşlarını silerek, kahkahalar attılar… O gün Annem beni Solmaz Abla'ya emanet etmiş.” Kızımı ihmal etme !.. Onun kimsesi yok.” Demiş. Gerçi hastalığı ağırlaştığından beri kim gelse, beni ona emanet ediyordu Canım Anneciğim…

Sık sık arar Solmaz abla. " Sen bana Annenin emanetisin."der...

Bu gün de uzun uzun konuştuk. Birçok rahatsızlığı varmış. Ameliyat olmuş. Yakında bir ameliyat daha olacakmış. Artık küçük kızı da Türkiye'deymiş. Avukatlık yapıyormuş. Onlarla olmak için Türkiye'ye dönmek istiyormuş ama bütün tanıdıkları Almanya'da olduğu için buraya alışmak konusunda tereddütler yaşıyormuş…

İşte böyle …Bir telefon beni Yıllar öncesine götürdü...