12 Mayıs 2009 Salı
atkestanesi
Hastanenin ağır havasından uzaklaşabilmek için, her sabah ve her akşamüstü,bahçede beşer onar dakikalık yürüyüşler yapıyordum. Ankara Üniversitesi’ne bağlı Cebeci Kampüsünde idi ,onkoloji bölümü. Binalar eskiydi ve bahçesinde asırlık ağaçlar vardı.
40 yıl önce de Annem burada yatmıştı ve Babam da, kardeşim de burada ameliyat olmuştu. Ailemizin hastanesiydi yani…
At kestanesi ağaçları o kadar güzeldi ki, onları inceleyerek yürürken unutuyordum bir nebzede olsa Annemin hastalığını, yaşadığımız yoğun,sıkıntılı koşuşturmacayı…
Sonbahardı… Hafif bir rüzgar vardı. Yapraklar usul usul ,nazlanarak, döne döne düşüyorlardı yere… Ağaçların arasından süzülen güneş ışığında yaprakların rengi inanılmazdı. Bütün renkleri barındırıyorlardı içlerinde. Sarı, kırmızı, mor, turuncu ve yeşilin her tonu, kahverengi hatta siyah…
Oysa ölüyorlardı. Bu ihtişam, bu inanılmaz güzellikle nasıl bir tezattı böyle?
Annemin bir ihtiyacı olur kaygısıyla, hızlı hızlı yürüyerek hastaneye girdim. Odaya giderken hastaların yüzlerine bakıyordum. Hepsi sarıydı. Sapsarı…Sonbahar diye düşündüm. Burada da sonbahar yaşanıyordu… Ama tek renk vardı… Sarı… Yalnızca sarı…
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
Merhabalar Çınar,
Aramıza hoş geldin ve ne iyi ettin. Alıştıkça kopamayacak yazmak için vakit yaratacaksın emin ol.
Bloğuma bıraltığın yorum için çok teşekkür ederim. Şu anda başka bir yerde ve başka bir bilgisaydayım, tam randıman veremiyorum. Genelde hafta sonları yoğunluk kazanıyorum okuma ve yazılarımda.
Yazılarını okudum ve çok duygulandım, anne, yaş kaç olursa olsun aranıyor ve acısı hiç dinmiyor.
Sen annenle sanırım çok vakit geçirmişsin. Ben ise henüz 13 yaşındaydım 47 sene oldu ama acısı heran var geçmiyor.
Birlikteliğimiz devam edecek ve sende bu blog dünyasına alışacaksın, ben her zaman burdayım, elimden geldiği kadar yardım edebilirim.
Sevgi ile kal
İlginize çok teşekkürler Nur hanım.Gerçekten de yardımınıza çok ihtiyaç duyacağım;(umarım vakitli vakitsiz sorularımla sizi rahatsız etmem).Hiç bilmediğim bir dünyanın içine girdim. Amacım içimdekileri dökerek biraz rahatlamaktı...Ama bloglararasında gezinirken gördüm ki müthiş yetenekler var. Her konuda...Sanırım, burası benim için sadece içimi döküp rahatlayacağım bir yer olmanın çok ötesine geçecek zamanla...
sevgi ve saygılar...
Yorum Gönder