NE KADAR UMUDUM YOK DESEM DE...

Daha umut var olmak isterdim yeni yıla girerken. Oysa bu şartlar altında yeni gelecek yılın eskisini mumla aratacağı kanısındayım. Umarım yanılırım.

İnsanoğlu acilen kafasını ve kalbini değiştirmeli. Ki değişsin hem ülkemiz hem de dünya. 

Ülkece dünden daha da ayrışmış bir toplum olmuşsak bugün, neyin değişeceğini bekleyebiliriz ki yeni yıl girdiğinde? Kalbimiz yumuşayacak, kafamız dank edecek ve özür mü dileyeceğiz ötekileştirdiğimiz, ötekileştiğimiz diğer yarımızdan? 

"Sen benim komşumdun, arkadaşım, yoldaşımdın, akrabam, soydaşımdın, daha dün sırlarımı paylaştığım, kahve keyfimin ortağıydın, kırk yıllık dostumdun, seni öteki gibi gösterenlere nasıl oldu da kandım? Hadi gel barışalım. Bozalım şu karanlık, sinsi, kahpe oyunu. Birlik olup birlikte düşürelim kazdıkları kuyuya. Asırlardır övündüğümüz çeşitliliğimizle bir olup bozguna uğratalım bozguncuları."  

Diyelim mi..?

Bunu yapabilirsek işte o zaman umut yüklü gelecek yeni yıl. Aydınlık, barış, dostluk getirecek bize kucak kucak. 

Yapalım mı..? 

Çıkaralım mı kumdan başımızı..? 

Şöyle bir doğrulup bakalım mı uzaklara doğru..? Ülkenin bir ucu tutuşmuş yanıyor.

 Görelim mi? 

Tabii ki yok edilsin pkk. Kökü kazınsın. Asla taviz verilmesin. Ama yurdundan, yuvasından, okulundan, doktorundan, hastanesinden edilerek göçe zorlanan masum halk ve çocuklar var. Biz çocuklarımızın üstüne titrerken, orada uzaklarda bir yerde tek bir çocuk ölmüşse eğer; bu garip, adını koymaya, adını anmaya korktuğumuz savaşın iki ateşi arasında kalarak, bunun günahını nasıl ödeyeceğiz ?

Her gün şehit haberleri geliyor. Artık bir isimleri bile yok. Alt yazıyla geçip gidiyorlar sessizce gözlerimizin önünden. Gözlerimiz kayar da görürsek, bir - iki diye sayıyoruz sadece. Ekran başında ateş düşen evler geliyor aklımıza. Bir an acıyla sarsılıyoruz onların yerine koyup kendimizi, sonra unutuyoruz dizilerdeki yalancı hayatlarda kaybederek kendimizi...

Biz yapmadık, görmedik, bilmiyorduk dersek aklanır mıyız..? 

Bozabilir miyiz suskunluğumuzu..?

Barış gelir belki o zaman. Gerçekten barış...

Rus uçağını düşürdük. Putin'in öfkesini dindirmek mümkün değil. Ne yaptıysak olmuyor.  Deve kini mi vardır nedir..? Mum tutturuyor. Domatesimizi almıyor, limonumuzu alıyor. Bankalarımızı basıyor kar maskeli soyguncu tipli ajanlarıyla, yüksek topuklu ayakkabılarımızdan vazgeçemiyor. Gazı kestim keseceğim diye gözdağı veriyor, "çilekeş ulusuz biz tezek de yakarız noolcek..." modunda sırıtıyoruz. 

Musul'a asker gönderdik, Irak'ı köpürttük.  Adının Daiş'mi, Deaş'mı, Daeş'mi Işit'mi olduğuna hala karar veremediğimiz ama varlığını şiddetle hissettiğimiz, sınırlarımızın ötesinde değil sadece, ülkenin her yanında cirit attıkları söylenen teröristler başımıza daha ne çoraplar örecekler henüz bilmiyoruz. 

Ekonomi, işsizlik, enflasyon, açlık, yokluk  ( yoksulluk sınırının altında yaşayan hane halklarının oranı % 22.4 müş (int.)) bu yetmezmiş gibi iki milyon civarında olduğu söylenen Suriyeli sığınmacıların Türkiye ekonomisine bindirdiği yük düşünüldüğünde gelecek hiç de umut vermiyor.

Tüm bunları düşündüğümde yeni yılın ülkemize ve dünyaya hazırladığı sürprizler konusunda pek umutlu olamıyorum.

Ama 
ne demişler "Gün doğmadan neler doğar." 

"İnsan umut ettiği sürece yaşar."

Anadolu ( Anatolia ) bu toprakların adı. Güneşin doğduğu yer demek. 

Çekilen bunca acının, muhteşem bir güneşin doğum sancıları olmadığını kim söyleyebilir..?


n y tartaç