ANLAR MI ANILAR MI? GERİYE KALAN

Blog arkadaşımız Sevgili Makbule Abalı'nın; 

" Anlar mı, Anılar mı? Geriye kalan " kitabını okudum.
 İnsanın çocukluk, gençlik ve yaşlılık evrelerinde yaşadıkları, deneyimleri, her dönemin kendine has güçlük ya da üstünlükleri örneklemelerle kıyaslanarak başarıyla irdeleniyor kitapta.

 Kuşak çatışmalarında ve kuşaklar arası iletişimde yaklaşım biçimi ve sözcüklerin önemi vurgulanıyor, sorularla okuyucuyu da konu hakkında düşünmeye iterek kibarca. 

Ayrıca toplumsal ilişkilerde de aynı davranış biçimini sergilemenin önemini yol gösteren bir dille anlatıyor. Kendi deneyim, gözlem ve yaşanmışlıklarından yola çıkarak zaman içinde değişen değer yargılarını güncel konulardan örneklerle gözler önüne seriyor. Çıkış yolları hakkında, kimi zaman kıssadan hisse niteliğinde hikayelerle savlarını güçlendiriyor.

 Eğitim sistemindeki, kişisel ya da toplumsal konulardaki sorunları son derece duyarlı bir biçimde psikolojik ve sosyolojik yönden değerlendiriyor. 

Sadece insan, insan ilişkileri, yaşamın çeşitli evreleri ve bu evrelerin kendine has sorunlarını incelemekle kalmayıp, doğadaki her türlü canlıyı hassasiyetle ele almış olması ne kadar sevgi dolu bir yüreği olduğunu gösteriyor, Yazar Makbule Abalı'nın.

Konu başlıklarıyla uyumlu fotoğraflarla ve şiirleriyle de, kitaba hoş bir çeşitlilik katmış.

Ve son olarak; alzheimer hastası Annesiyle hastalık sürecinde yaşadıklarını anlatıyor. " damdan düşen anlarmış, damdan düşenin halinden" diyerek... Bu hastalıkla baş edebilmek için gösterdikleri çaba ve o zorlu süreçte yaptıklarını anlatırken, satır aralarında sunduğu ipuçlarıyla başka hasta yakınlarına yol gösteriyor.

Annesine alzheimer teşhisi konduktan sonraki yaşanmışlıklarını anlatırken şöyle diyor kitabın bir yerinde;

"Eski masallar vardı hatırlar mısınız? "deve tellal iken, pire berber iken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken..." diye başlayan. Küçükken hiç aklıma gelmemişti, birgün benim de annemin beşiğini sallayacağım. Bir varmış, bir yokmuş... Bir zamanlar o masallarla uyuyan ben, bugün, O'nun masallarıyla O'nu uyutuyorum. O'nun ninnilerini şimdi O'na söylüyorum becerebildiğimce. "

***

Bu satırlar beni çok etkiledi. Gerçekten de neler yaşayacağımızı asla bilemeyiz. Bugün ebeveyn olarak gözümüzden sakınıp, kol kanat gerdiğimiz, yol gösterip, tehlikelerden koruduğumuz çocuklarımızın birgün çocuğu gibi olup korunmak kollanmak zorunda kalabiliriz. 

'Umarım kimse; anı, anılarını unutmaz' derken, Sevgili Makbule Abalı'nın yaşadığı zor zamanları, hastalıkları bir daha yaşamamasını dilerim.

Ve başarılı yazım hayatının devamını...