KEŞKE ONLARIN DA ZAYIF OLSAYDI KARNELERİNDE

Karne günüydü ya dün. Dikkatimi çekti çöpü didikleyen küçük.

Benim hep dikkatimi çeker sokaktaki çocuklar zaten. Elimden onlar için birşey yapmak gelmez ama. Hepimiz gibi...

"Okula gidiyor musun?" dedim

"yoo!"  dedi. Anlamsız, saçma sapan, salakça bir soru sormuşum, sanki sorduğum sorunun cevabını bilmemekle ayıp etmişim gibi...

"Ama..." dedim, "okula gitmen gerekmez mi?"  Dünyanın en saf yaratığına bakarmış gibi çipil çipil mavi gözlerini dikti yüzüme. Alnına yapışmış saçlarını kirli elleriyle itekledi arkaya doğru. Kirden kalıplaşmış, sert saçlar ısrarla yine yüzüne düştü. Saçlarının arasından gözlerini kırpıştırarak, birkaç saniye sessizce bakmaya devam etti yüzüme. Sonra yere indirdi bakışlarını. Bir ayağını, 'olmayan' birşeyi eziyormuş gibi sağa sola oynatarak asfalta bastırdı güçlüce. Başını kaldırmadan;

"Ben istiyom da..." dedi, "Bu işleri kim yapacak?"

"Baban yapar, sen okula gitmelisin. Di mi?"

"Babam da yapıyo teyze... Annem de... " 

Kaldırıma oturmuş kucağındaki bebesinin ağzına birşeyler tıkıştırmaya çalışan genç kadını gösterdi işaret parmağını uzatarak.

Kadın da görmüştü konuştuğumuzu. Kızmış olmalı,

"Gel lan buraya! " diye bağırdı uzaktan. 

Çocuk kısa bir süre, birşey söylemek ister gibi baktı yüzüme. Sonra hızla uzaklaştı yanımdan...

Birşey... çok şey söylemek istedi o gözler.

Söylemek istediklerinin ana fikri: Bu toplum, bu ülke, bu devlet ve şartlar, bana sunulan imkanlar;

 okula gitmek için şans tanıdı da ben mi gitmedim?

 Bırakın okula gitmeyi, çocukluğumu yaşayabildim mi? 

Herşeyi bırakın, insanca yaşama hakkım var mı ki benim..? 

Demek istemişti sanırım, o birkaç saniyelik bakışla ...