NEYE ÖZLEM..?

Neden bu kadar özlem duyarız çocukluk yıllarımıza..?   Çok mu güzel  geçmiştir herkesin çocukluğu? Bizler çocukken yeryüzü cennetti de şimdi mi yaşanmaz oldu dünya..? Oysa eskiden de yaşını başını almış insanlar söze, "zaman kötü..." diye başlamazlar mıydı ?  Savaşlar,  iktidar hırsı, kıtlık, yolsuzluk, hırsızlık, arsızlık, çaresiz hastalıklar  eskiden de yok muydu?  Vardı tabii...  Çocukken de acılar çektik pek çoğumuz. Küçücük yüreklerimizin kaldıramayacağı yükler taşıdık belki bazılarımız.  Ama binlerce olumsuz yaşanmışlığı sildi ya da kuytu bir köşesine itekledi  de beynimiz,  biz birkaç güzel anımızı sardık sarmaladık arada açıp hasret gidererek bugünlere taşıdık itinayla. İnsanoğluna bahşedilmiş en güzel armağan olmalı istenmeyeni biliçaltına itelemek.  Zaman zaman  sinsice sızlatsa da yüreğimizi...

Tamam, çok kötü geçmedi çocukluğum ama benim de, pembe bulutların üstünde eteklerim uçuşarak koştururken,   dizlerim dirseklerim yara bere içinde kalarak çok çakıldığım oldu burnumun üstüne, gerçek dünyaya.

Çocukluğumuza değil de,  hayallerimize duyduğumuz özlem belki o yılları özleten..  Hani o,  kendimizi okuduğumuz masallardaki prenses-prens- yerine koyduğumuz hayallerimiz.  İyice ileri giderek, gerçek dünyadan kopup, gerçek bir prenses-prens-  oluverdiğimiz hayallerimiz. Kaçımız pamuk prenses olduğunu hayal edebildi ki, büyükler dünyasına adım attıktan sonra..?

Alabildiğine doğal olmaya özlem midir yoksa çocukluğa özlem ..?  "Dondurma istiyorumm" diye zırıl zırıl ağlayabilmek ne büyük bir özgürlüktür aslında.  Düşünsenize; işlek bir yerde mesela Kızılay'da,  eşinizin, anne-babanızın ya da yanınızdaki arkadaşınızın paçasına yapışmış iki gözünüz iki çeşme, salya sümük;  " dondurma istiyorumm" diye cıyak cıyak bağırdığınızı.

Kalabalık bir caddede giderken birden yüksek sesle şarkı söylemeye başladığınızı düşünün...

Arkadaşınızın yüzüne karşı; "seni sevmiyorum, konuşma benimle"  ya da,  elbisen çok çirkin, sana hiç yakışmamış diyebilir misiniz? Sanmıyorum...  Genelde, "Aaa  yeni mi aldın çok hoş olmuş" deriz.

İşte böylesine sınırsız bir özgürlüğe sahiptir çocuk.  Duygularını dile getirmekte, istediğini söylemekte.

Bir de; alabildiğine kıvrak esnek bir vücuda sahip olduğumuz o yıllarda yapabildiklerimizi, mesela; yüksek bir ağaca tırmanmayı, takla atabilmeyi mi özlüyoruz acaba..?

***

Yine çocukluk anılarımdan biri geldi de gecenin bu vakti aklıma.   Ramazanda,  ertesi gün okula gideceğimiz için oruç tutmamızı yasaklamıştı Babam. Oysa biz, her gece sahura kalkmak için yatakta uyumadan beklerdik kardeşimle. Sahur vakti tuvalet bahanesiyle herkesten önce sofraya kurulurduk.  Bir taraftan da kızacak diye babamızdan gözlerimizi kaçırarak. Annemin yaptığı börekleri, kızatmaları, sen çok yedin ben çok yedim diye üçer beşer yarış yaparak tıkınırdık.  Öyle çok yerdik ki,  davul gibi bir karınla yatardık yataklarımıza.

Sizi bilmem ama ben bir de bunu özlüyor olabilirim.  Onca hamur işini kızartmayı yağı reçeli yeyip te, bir deri bir kemik kalabilmeyi...  Oysa şimdi lokmalarımı sayarak yiyorum kilo olarak geri dönecek korkusuyla :((