RAHATLAMAK ADINA ...

 Öyle,  iki dakika önce tanıdığım insanlarla koyu sohbetlere giremem ayaküstü.  Benimle sohbete teşebbüs edenler de birkaç cümleden sonra,  ilgisizliğimi farkedip,  vazgeçerler hayat hikayelerini anlatmaktan,  hafif sinirli bir edayla  kıpırdanırlar yerlerinde ve dönerler başka tarafa, yeni bir dinleyici bulmak için kendilerine.   Büyük ihtimalle de içlerinden, "kendini beğenmiş ne olacak"  gibilerden birşeyler söylenerek.

 Daha önceki bir yazımda da bahsetmiştim;  bence,  bu sohbetler terapi oluyor insanlar için.   En özellerini de olmak  üzere,  içlerine dert olan, onları üzen herşeylerini,  hastanede dolmuşta hatta durakta otobüs beklerken bile hiç tanımadıkları kişilere,  bir "merhaba" dan sonra bir solukta anlatıp, büyük bir stresten kurtularak,  rahatlamış olarak yollarına devam ediyorlar.

 Dolmuşta yanıma oturan teyze, daha tam olarak p... sunu  yerleştirmeden başladı sohbete.
"Selamüneleyküm"  dedi.  Selamına karşılık vermek, için ağzımı açmıştım ki başladı teyzem.   Bu kez dinledim.  Dinlemek istedi canım.  Yüzümde sevgi dolu,  ilgili bir ifadeyle  "aaa, yaa"  gibi, anlattıklarıyla yakınen ilgilenerek dinledim hem de.   Belki teyzenin  Anadolu şivesiyle, samimi candan ve benim sıkılıp sıkılmayacağım hiç te umurunda değilmiş gibi duran,  ben dinlemesem de,  içinde birikenleri bana anlatmakta kararlı olduğunu gösteren tavrı ilgimi çekti.

 Yakın bir köyde yaşıyorlarmış kocasıyla birlikte. Oğullarına gelmişler Ankara'ya. Bir de, buğdaylarını mı ne satmışlar burada.  öyle birşey... Herbir evlatlarına  1 kile ( ?) 8 kg edermiş buğday vermişler (  anlamadım 8 kg buğday ne kadar işine yarar ki bir ailenin.  Başka birşeydi sanırım anlatmak istediği... ) Kocasından köyünden, şimdiki geçim zorluğundan bahsetti. "Sokum bulsan, içinde yiyecek dam yok"  gibi bir sözle destekleyerek.  Sonra;   İlk anlatacağı kişi kimdi..?  Tabii ki Gelini...   O gelin  var ya o gelin,  her zaman olduğu gibi bu kez de nankörlük etmiş.  O kadar iyiliklerine karşın.  Üç ay oğullarında kalmışlar bir gün yüzü gülmemiş gelinin.  Bir deri bir kemik dönüyormuş zavallı kadıncağız evine.  "Hay yavrum. kaynana kayınata derdi çekmedi. Benim gibi olsaydı ne yapacaktı.   Üç kayın, kayınata, kayınana iki göz bir ev.  Neler çektim neler... Ahh ah şindikiler de karı mı?  Ancak gezsin tozsun.  Şimdi de oğlanı bırakıp çekip gitti gözüne dizine durasıca)  diye anlattı uzun uzun teyzem.

Teyze, konuşması bittikten sonra şöyle derin bir nefes aldı ve rahatlamış bir şekilde, psikolog koltuğundan kalkar gibi diklendi yerinde.  Eliyle kolumu dürterek,  "De bakam kızım haksız mıyım ben şindi..?" dedi.

"Buna karar vermem için gelinini de dinlemem gerekiyor teyzeciğim"  dedim,  şaşkın şaşkın yüzüme bakan teyzeye.
 
Ve gülümsedim yalnızca...   Teyzenin canı sıkıldı belli ki. Hoşuna gitmedi böyle konuşmam sanırım.  O istiyordu ki,  gelininin  ne  kötü bir insan olduğunu söyleyip teyzeye hak vereyim.  Yüzünü öbür tarafa döndü ve bir daha hiç konuşmadı.

A benim güzel teyzem;   yaptığın dedikoduyu dinleyip,  nasıl gelinin hakkında hüküm verebilirim.

 Ya gelinin senin anlattığın gibi biri değilse.

 Aslında dünyanın en sabırlı en iyi insanı ama canına tak ettiği için  'yeter'  deyip isyan etmişse...

Ayrıca bana hiçbir kötülüğü olmamış, hiç tanımadığım,  tanıma ihtimalim olmayan bir insan için sırf sen rahatla diye nasıl kötü birşey söyleyebilirim.

Hem; bizim dinimiz demez mi ki;   "duyduklarının hiçbirine, gördüklerinin yarısına inanma"  diye.

 İnsanlık ta bunu gerektirmez mi?  Bir insan hakkında,  başkalarının söylediklerine  bakarak hüküm vermek yakışık alır mı?

 Ya;  bilmediğimiz bir nedenle ve ardniyetle bir insan bize kötü tanıtılmak isteniyorsa...  olamaz mı?

Karşı tarafı da dinlemeden hüküm vermek yanlış hatta acımasızca olmaz mı..?