Sen gelsen daha ben bir yaşımdayken, kurulsan tahtıma.
Çocuk olsak kartopu oynasak. İyice sıksan yine kartopunu avuçlarında, atıp canımı acıtsan.
Ağlayınca ben, ağzımı kapatsan babam duymasın diye
Gene de vazoyu kırınca ben alsam suçu üstüme, senin sabıkan kabarık diye.
Okul harçlığıma el koysan, dersten çıkmanı beklesem eve dönebilmek için.
Mini etekli edebiyat hocasına laf attığın için ben zayıf alsam sözlüde senin yüzünden.
Köpeği üstüme salsan, ben ağlarken korkudan, sen kahkahadan yerlere yatsan.
Yine kıskansan sınıfımdakilerden, onlarla gezmeyeyim diye okulu asıp pikniğe götürsen beni.
Sabahlara kadar kahkaha atsak yine yaz akşamlarında, arkadaşlarla balkonda. Karnımıza ağrılar girse gülmekten sen daha fıkraya başlar başlamaz. Annem uyansa sesimize, bir gözü kapalı ikaz etse. Babam kalksa azarlasa "Yatın artık!" diye.
Birgün önce hediye ettiğin kolyeyi ertesi gün geri alsan küstük diye.
Sen, gelsen...
Yanımda olsan yine...
Diner mi öfkem,
unutur muyum?
çaresiz zamanlarda sessiz çığlıklarıma ses vermediğini.
Sevgimi acılarımda boğduğumu.
Unutabilir miyim?
nurten y tartaç