Sitemde Bir Sonbahar… İçimde Sitem Var…

Bir bir döküyor yapraklarını, çırılçıplak kupkuru kalacak yakında ağaçlar.

Bu ihtişam ne peki..?





Yine binbir renkli fistanını giymiş, bir şölene hazırlanıyor  gibi doğa. Oysa bu bir son.  Sonbahar… 





Güneş, yaprakların arasından  süzülürken  pırıltılarla ,aydınlatıyor; yeşilden sarıya  kızıldan turuncuya hatta, mora siyaha dönüşmüş yaprakları.  Işık oyunlarıyla dansediyor adeta dallarında, bir süre sonra kopup düşecek, kuruyup yok olacak yapraklar…









Siz hiç sonbaharda;  bir kavaklıkta, ya da çınar ve at kestanesiyle dolu bir  yerde bulundunuz mu..? Hiçbir mevsimde bu güzelliği göremezsiniz.

Ben bulundum böyle bir yerde;

Şırıl şırıl akan küçük bir derenin iki yanında  sıra sıra dizilmiş kavak ağaçları, çevrede çınar ve at kestaneleri vardı.  Derenin içinde karşı kıyıya kadar üstlerine basarak  seke seke gidebileceğiniz küçük kayalar bulunuyordu.  Ben de  geçtim tabii Karşı kıyıya taşlara basa basa.  Pırıl pırıldı su.  Ağaçlarda, hafif bir rüzgarla sallanan yapraklar, suyun üstünde kıpırtılı gölgeler oluşturuyordu.   Derenin kenarına oturdum, ayaklarımı suyun içine sokarak.  Bir sigara yaktım    (Sigara kötü bişey sakın siz içmeyin e mi?:) Ama benden, böyle bir manzarayı seyrederken bu keyfi kimse alamaz:))  Rüzgar estikçe, süzüle süzüle saçlarıma, sağıma soluma yapraklar dökülüyordu… Ya karşı kıyıdaki manzara; bu kadar çok renk, böylesi bir uyumla aynı ağacın üstünde nasıl bir araya gelebiliyor?  Hayret ve beni kendimden geçiren bir huzur ve mutlulukla izledim tek tek tüm ağaçları, gözlerim renklerde kulaklarım suyun sesinde…

Ben her sonbahar böyle olurum.  (Gerçi İlkbaharda hissettiklerim de farklı değil ya…) Yerimde duramam  “Merihh! hadi, ağaçlık bir yere gidip manzara izleyelim” diye tuttururum hafta sonlarında. Bazen 60 km. yol gideriz  istediğimiz manzarayı bulabilmek için.  Elimizde  ekmekarası yiyeceğimiz  termosta çayımız, manzara izler, hışır hışır kuru yapraklar üstünde yürüyüşümüzü yapar, ruhumuzu ve gözlerimizi doyurmuş olarak döneriz eve.

Nasıl olup ta sonbaharlarda  mutlu, coşku dolu olabiliyorum bilmiyorum. Oysa, yine bir sonbaharda değil miydi, Anneciğimi sona götüren başlangıç..?  Ben, o sonbaharda deliler gibi ne yana koşuşturmam gerektiğini şaşırmış,   bir nefes alımı, daha fazla yaşaması  için, çırpınıp durmuyor muydum...? Ve… Sonbaharın sonu Annemin de sonu olmamış mıydı..?  Ben niye hayranım bu sonbaharlara hala..?

Ya ağaçlar, yapraklar tüm doğa..? O niye bu kadar ihtişamla, böyle renk cümbüşüyle hazırlanıyor sona..?

İhtişamla gidiyorum, çünkü; biliyorum ki bin bir renge bezenip, ellerime de gelin çiçeklerimi alıp öyle geleceğim İlkbaharda… Gidişim ihtişamlı, dönüşüm muhteşem olacak. Bekleyin beni diyor doğa, belli ki…