GÜZ GÜLLERİ 2

“Mutluluk bu olmalı... Mutluyum! Çok mutluyum.“dedi kadın, kendi kendine yalpalayarak, düşüp düşüp bir yere tutunup kalkarak evin içinde dolaşan özürlü oğlunu izlerken. Bir mucize yaşamışlardı . Daha birkaç hafta önce yerde sürünen oğlu şimdi ayaktaydı işte. Yürüyordu kendi kendine. Evet, beyin özürlüydü oğlu. Bu değiştirilemezdi ama artık ayağa kalkmıştı ya, rüyasında görse inanabilir miydi? Oysa gerçekti işte. ”Allah'ım şükürler olsun sana.” dedi ellerini göğe açarak. 

Sevgi dolu bir çocuktu zekası 3 yaşında bir çocuk kadar olan Ömer. Bahçede mahallede dolaşıyor, herkes tarafından seviliyordu. Kekeleyerek güçlükle insanlarla konuşur, hal hatır sorardı. Çocuklar hariç. Çocukları hiç sevmezdi. Kim bilir... O'nun yapamadığı pek çok şeyi yapan çocukları kıskanıyordu belki. Gerçi sağı solu belli olmazdı. Büyüklerle de sakin sakin konuşurken bir anda sinirlenip bağırmaya başlayabilirdi her an.

Çocuk bir yaşındayken bir anormallik olduğunu anlamış o tarihten beri gezmedik doktor bırakmamıştı aile, bir şey yapılabilir mi umuduyla. Bir gün kadın Annesiyle konuşuyordu. ”Her gittiğimiz doktor yüksek bir yerden düşmüş bu çocuk. Beyin ve beyincik kanaması geçirmiş diyorlar. Ben hiç hatırlamıyorum düştüğünü Ömer’in. Hiç gözümün önünden ayırmadım ki. Bilmez miyim düşse.” Ben hatırlıyorum diye bağırdı Anne ve Anneannesinin konuşmasını duyan Zeynep.”Ben hatırlıyorum. Fatma abla bebekken salıncağından düşürdü Ömer'i.”Ayşe şaşkın ama çok ta ihtimal vermeyen bir ifadeyle baktı kızına. Dört yaş büyüktü Zeynep kardeşinden, nasıl hatırlayabilirdi Ömer’in bebekliğini.

Amcasının kızıydı Fatma. O sene yaz tatilini onların yanında geçirmek için gelmişti memleketten. On- onbir yaşlarında ele avuca sığmayan, yaramaz mı yaramaz küçük bir kızdı.”Sen dışarıda çamaşır yıkıyordun, Ömer ağlayınca sandalyeye çıktı onu salıncağından alırken yere düşürdü. Hatırlıyorum işte! Beni tehdit etmişti sakın söyleme diye.’Sesini çıkarır yengeme söylersen seni öldürürüm.’demişti bana. Ben de korktum. Zaten Ömer hiç ağlamamıştı ki. Geri yatağına yatırdı…” 

Eskiden anneler çocuklarını tavana çakılmış iki /ya da dört müydü acaba?/ kancanın ucundaki iplere tutturulan bezden salıncaklarda yatırırlardı.(Şimdiki minik bebek karyolalarının bezden yapılmışının tavana iplerle asıldığını düşünün. )Babaları; Abla ve Ağabeyi Ömer’e dokunamasın diye salıncağı böyle yükseğe yapmıştı. 

Yıllar sonra Fatma’da evlenmiş, artık çocuk sahibi bir kadınken bir karşılaşmalarında Ayşe, sana bir şey soracağım, ”Çocukken yaz tatilinde bizde kalmıştın ya, o zaman Ömer salıncaktan düşmüş müydü, hatırlıyor musun?” dedi.”Evet! düşmüştü... neden..?” dedi yarım bıraktı sözünü. Anlamıştı, hatırlamıştı. ”Ondan mı böyle olmuş? Ben mi neden olmuşum?”dedi gözyaşlarına boğularak. ”Mukadderat... Ağlama. Olacağı varmış. İsteyerek olmadı ki,sen de küçücük bir çocuktun…Mukadderat” Mukadderattı olmuştu bir kere yapacak bir şey yoktu.

***

Zamanla bir şey fark etti aile. Ömer’de inanılmaz bir hafıza vardı. bir duyduğunu bir daha unutmuyor, yıllar sonra bile hatırlıyordu. Abla ve ağabeyi evde yüksek sesle ders çalışırken, unuttukları yeri  kıkır kıkır gülerek hatırlatıyordu onlara Ömer. Onlar şiir ezberleyeceğiz diye tekrarlar yaparken o çoktan ezberlemiş oluyor, kekeleye kekeleye şiiri baştan sona okuyordu. Han Duvarları’nı bile ezberlemişti. Bir keresinde doktor”Çok büyük şanssızlık. Eğer bu kazayı yaşamasaydı dahi olurdu herhalde bu çocuk.” demişti. Kendi kendine gazete yazılarını okumaya çalıştığını gören, Abla ve ağabeyi görev edindiler Ömer'e okuma yazma öğretmeyi. Babalarının aldığı plastik rakam ve harflerle kardeşlerine okumayı ve basit toplama-çıkarma işlemlerini öğrettiler.

***

Ben ölünce bu çocuğa ne olacak diye kaygılanırdı her zaman Annesi … Yıllarca evvel kocasını kaybetmiş, oğlu, kızı evlenmiş, Ömer’le yapayalnız kalmışlardı. Kaygılıydı hem de çok kaygılı. Çünkü hastaydı ve ilerlemişti hastalığı…

Radyoda çalan şarkının sözlerini tekrar ediyordu yaşlı kadın gözlerinde yaşlar…“Güz gülleri gibiyim... Hiç bahar yaşamadım…”

nurten y tartaç