BİR ANI…

  Hışımla girdi içeri Kemal. Doğruca Anneannemin yanına gitti. 

"Aşkolsun Anneanne! Namusumu iki paralık ettin."

 Anneannem yine bağdaş kurmuş, kollarını önünde çapraz bağlamış oturuyordu garibim, kanepede. 

 " Ben ne yapmışım?"  Çakır gözlerini kocaman açmış, yumuk yumuk, yumuşacık yanaklarını titreterek Kemal’e bakıyordu endişeyle. Ne yaptığından habersiz.

 " Şerefimi iki paralık ettin Anneanne." dedi gene.  Gayet ciddi,  güya öfkeli bir sesle. Kadıncağız hala şaşkın şaşkın bakıyor.

Biz anladık tabi. Gene bir hinlik peşinde. Annem bir taraftan yalvarıyor.  

"Oğlum yapma..! Ciddiye alıyor. İnanıyor zavallı."  

 Ben hem kıkır kıkır gülüyor hem de Anneannemi üzdüğü için kızıyorum  kardeşim'e. Bir taraftan da meraktan ölüyorum, yine ne yumurtlayacak diye. Hep yapar böyle şeyler. Bayılır Anneanneme takılmaya. Her seferinde de annem yalvarır Anneanneme.

"Anneciğim şaka yapıyor işte. Bir türlü alışamadın. Hep inanıyorsun."

 "Yalan mı söyleyecek koskoca oğlan..?" derdi zavallı Anneanneciğim.  Bir türlü şaka yaptığına inandıramazdık.

 Bu kadar yaşlanmadan önce de biri yanında bir şey söylese, en olmadık ortamda pat diye;

 " Bilmem kim de sana böyle demişti... "  der çıkardı işin içinden.  Annem ortalığa dökülüp saçılan pirincin taşını ayıklayacağım diye epey bir uğraş verirdi.  

" Niye böyle yapıyorsun Anne, onların yanında böyle konuşulur mu?" dese,

" E  kız yalan mı söyleyim ?" derdi en masumane ifadesiyle, çakır gözlerini çipil çipil kırpıştırarak. Yalan söylememek demek, ne olduysa söylemek anlamına geliyordu onun mantığına göre. Yani sussa, bişiicik demese olmazdı. İşte bu düşünce sisteminden olsa gerek, Kemal’in de yalan söyleyeceği ya da şaka yapıyor olması ihtimalini hiç aklına getirmezdi.

 Kemal Hala köpürüyor, "Namusum da namusum..." diye, ben meraktan çıldırıyorum, " Konu ne ola ki..? " diye. Annemse kıpkırmızı olmuş yalvarıyor oğluna, "Yapma..! Üzme..!" diye.
       
 Anneannem; "Oolum valla bir şey yapmadım... " diye suçsuzluğu üzerine yeminler ediyor.

 Kemal; " Ya sen biraz önce balkonda değil miydin..?"

Hah! Şimdi anlaşılıyor... Eve gelirken Anneannemi görmüş balkonda demek ki. Ve hemen bir senaryo hazırlamış olmalı. Beşinci kata çıkana kadar.

Anneannem; "Ee balkondaydım, noolmuş..?"

 Kemal; " Hah işte!  Sen öyle balkonda edalı edalı sağa sola bakınırken aşağıda bir hacı amca seni görmüş beğenmiş. Gelirken yolumu çevirdi."

" Oğlum şu balkon sizinmiş. Öyle söylediler. 
" Evet ! "dedim. 
"Ben orada yaşlı güzel bir kadın gördüm. Pek beğendim. Neyin olur..?"
 " Anneannem..."  
" Ben ona talibim oğlum. Niyetim ciddi. Evlenmek istiyorum. Sen bilirsin, ocağına düştüm. Şu işe bir önayak olsan Allah rızası için dedi."
  Annemle yerlere yatıyoruz gülmekten. Annem bir taraftan da yine kıpkırmızı olmuş yalvarıyor. 

"Ne olur yapma oğlum, inanacak, üzülecek diyorum! "

  Anneannem bir bize, bir Kemal’e bakıyor.

" Ne diyo bu ooğlan böyle..?

 Annem: " Şaka yapıyor sana Anne."

  Kemel’e dönüyor. "Şaka yapıyomuşun işte, öyle diyo bak."

  Kemal; " Bak şimdi! Böyle bir konuda şaka mı olurmuş?  Hacı amca sana talip diyorum. Balkonda görmüş beğenmiş diyorum. Ee sen de ona bakmışsın işte."

   Anneannem: "Oğlum ben bir şey yapmadım. Ne bakacam elin herifine. "

  Kemal; "Ben anlamam. Hacı, Anneannen diyor başka bir şey demiyor."

 Annem; " Oğlum çık git şuradan. Yeter artık! "

Bana dönüyor canım Anneanneciğim; "Doğru mu söylüyor?"

 "Yalan... Şaka yapıyor Anneanne. "

"Koca oğlan niye yalan söylesin yaa?"

 Ne yapsak olmuyor. Anneanne’min lügatinde yok yalan. Sonu nereye varırsa varsın dümdüz doğruyu söyler ya kendisi.

 Biz yalvarırken yapma diye, Kemal hikayeye devam ediyor. 

" Hacı amcanın evi, yazlığı varmış. Sen ”He!” dersen seni HACCA da götürecekmiş.

 Hacca götürecek... Hacca... Eyvahh !!!  Yandık. Şimdi  Anneannemi ikna imkanı tamamen yok oldu.

Hayatı boyunca hacca gitmek istemiş, olmamış bir türlü. O da bunu biliyor ya, özellikle bastı bu en hassas noktaya vicdansız :)

 Tabii Kemal konuyu soğutmuyor günlerce.

 "Gene kesti yolumu hacı."
 " Oğlum şu işimizi hayrına yapıver. Altına bir araba çekmezsem..." Biz artık Anneannemi şaka, yalan olduğuna ikna çabalarımızdan bıkıp vazgeçtik.  Hacı bir kere " Hacca götüreceğim. " demişti. (güya) Yalan olduğuna inandırmak ne mümkündü.

Günlerce ara ara balkona çıkıp etrafa bakındı. Canım Anneanneciğim. " Kimimiş kız bu hacı..?" diye.  Aradan epeyce bir zaman geçmesi gerekmişti  konuyu unutması için.

 Bu  olay  olduğunda 78 - 80 yaşında falandı Anneannem.   Alzheimer (bunama) başlamıştı hafiften. Normal düşünemiyordu. Sanırım O sadece ömrü boyunca hep istediği ama gerçekleşmeyen 'hacca gitmek' kısmına takılmıştı. Belki bu nedenle bu şakanın gerçek olduğuna inandırmıştı kendisini. Bilemiyorum.

  Belki de insan kaç yaşına gelirse gelsin sahiden de gönlü yaşlanmıyor. Kim bilir..?

     Artık yoklar... Ne Annem, ne Teyzem, ne halalarım, ne Anneannem. Babaannemi zaten hiç tanıyamadım, ben bebekken ölmüş. Bazen özlemleri dayanılmaz oluyor bırakıp gidenlerin ve öyle zamanlarda gülümseten anılara sığınıyorum… Avunuyorum.


n y tartaç