AMAAN SEN DE !!!

Memleketin hali gibi halimiz. Bir yanımız düğün bayram, diğer yanı hiç sormayın. Ki soran da yok ya zaten. Varsın taa uzaklarda bir yerlerde incecik bedenler uzansın kendi kan göllerinin ortasında. Adını bilmediğimiz, şimdilerde artık sayı bile olamayan gencecik bedenler... Umutları gözlerinde donup kalmış genç bedenler...

Gerçeğin, Truva'nın tahta atında saklı olduğu bir garip oyun içindeyiz. Gündem çok ağır. Gelişmelerin mantıksızlığıyla ya hepten delireceğiz ya da ne söylenir, ne yapılırsa inanıp böylelikle aklımızı, ruhumuzu yormadan çıkarlarımız doğrultusunda rahatımıza bakacağız.

Ateş olmuş ama cürmümüz kadar bile yer yakamamışız. Üstelik bakmışız ki, kendimizi yakmak üzereyiz çıkardığımız bu yangında. Sonunda vicdanları susturmakta bulmuşuz anlaşılan çareyi; kalmışsa eğer derinlerde bir kırıntısı... "Amaan! Duymak istemiyorum artık, dayanamıyorum yaşananlara..." demek çıkar yolumuz olmuş, kaybedip doğru yolu, daldığımızdan beri karanlıklara. Baktık olmuyor, boyumuzu aşmış, boğmuş bizi günlük gerçekler, o halde demişiz; kayıp geleceğimize kadeh kaldıralım biz de.

Sonunda vicdan da isyan etmiş. Kapatıp kapısını, paslı kilit vurmuş üstüne. Boş vermiş o da olan bitene, tıkamış kulaklarını dışarıdan gelen her sese.

Anlık mutluluklarla avutalım gitsin gönlümüzü. Hiç haberimiz olmasın geleceğimizi beş paraya sattığımızdan. Anlamsız heveslere tapınalım bundan böyle de, bundan önce hep yaptığımız gibi.

Kağıt kesiği, arada bir incecikten sızlayarak kendini hatırlatan, kapanmaz yaralar biriktirelim içimizde. İyileştirmek yerine, sızladıkça kaşıyıp kanattığımız yaralarımızı büyütüp duralım kinlendikçe. Dindiririz acısını bir avuç tuz basarak üstüne. Öğrendik yolunu nasıl olsa (!)

Yeter ki tıkayalım kulaklarımızı vicdanlarımızın kısık sesine; o uyanırsa, biz de uyanırız çünkü tatlı uykularımızdan sonunda diye...


nurten y tartaç