ALZHEİMERLI ŞEKER TEYZEMLE SOHBETİN TADI

Daha iki yıl öncesine kadar tatlı dili hoş sohbetiyle, çiçekli tokalarla arkada topladığı bembeyaz gür saçlarıyla, o buruş buruş 
yüzünde uzun seyrek kirpiklerle çevrili iri gözleri, minicik burnu, 
sürekli gülümseyen yüz ifadesi ve yaşına inat diriliğiyle her 
seferinde hayran kaldığım, “Hah! İşte tam da böyle yaşlanmak 
istiyorum... " dediğim arkadaşımın annesi ve benim 83 yaşındaki 
pamuk şekeri teyzemi ziyaret ettim bugün.

Şimdi yüksek tansiyonun neden olduğu damar tıkanıklığına
alzheimer da eşlik edince, konuşması çok iyi anlaşılamadığı gibi kelimeleri de birbirinden kopuk, sıralı sırasız, rastgele serpiştiriyor, yine kopuk cümlelerine.


Birçok şeyi unuturken bazı şeylerin nasıl da insan beynine kazındığını, eskiden manevi değeri onun için yüksek olan objelerin, zihin kişiye nasıl bir oyun oynarsa oynasın önemini asla yitirmediğini, insanın sağlığı yerindeyken sevindiği, sevdiği, üzüldüğü şeylere beyin her şeyi birbirine karıştırmışken bile aynı hisleri duyduğunu gördüm, birçok kelimesini anlayamadığım güzel sohbetimizde.

O eski nezaketi ve kibarlığıyla hal hatır sorarken;

“Karın nasıl, kızlar nasıl?” derken, 

“Kocan nasıl, oğlanlar nasıl? ” demek istediğini anlıyorum

Gözleri ışıl ışıl oluyor “Annemi seviyorum. ” derken. Aslında kızını sevdiğini söylemek istiyor.


“Yoğuldular” (?) deyip, eliyle gülleri işaret ediyor. Yüzündeki 
üzgün çizgilerden, gözlerinden geçen buluttan, bahçedeki güllerin 
sıcak geçen mevsim nedeniyle kavrulmasına, vaktinden önce 
sararıp solmasına çok üzüldüğünü anlıyorum. Çok sever çünkü çiçekleri, biliyorum. 


“Benim her şeyim var... ” gibi bir şeyler söylüyor yine anlaşılır 
anlaşılmaz, rastgele ve olur olmaz sıraladığı kelimelerle. 

Gözlerinde iki damla yaş beliriyor. Anlıyorum ki, evini, eşyalarını 
çok özlemiş benim pamuk şekeri teyzem. Uzun süredir evinden uzak, kızında kalıyor çünkü. 


Kahvelerimizi içtikten sonra kapatıyoruz fincanlarımızı, sağlığı 
yerindeyken hep yaptığımız gibi. Ben ona, o bana fal bakıyoruz.  
Bu sefer bizi çok şaşırtarak, daha anlaşılır ve mantıklı kelimelerle 
fincanda gördüklerini sıralıyor bana…

Şeker Teyzemle ( bu benim O'na hitap şeklimdi) sohbet etmek, 
konuşmasının bir çoğunu anlamasam da, bana eski sohbetlerimiz kadar keyif verdi… 

Bir kez daha anladım ki; karşılıklı anlaşmak, kelimeleri yerli yerinde kullanıp, güzel konuşmakla olmuyor yalnızca…



***

Diye yazmıştım Şeker Teyzemle ilgili olarak. ( 13 Eylül 2010 )

Dilinden dökülen kelimeler artık iyiden iyiye birbirine karıştığı son 
zamanlarda bile, yüreğinden hep sevgi döküldü anlamsız kelimelerine. Nereden mi anlıyordum? "Teyzecim! Ben geldim. Nasılsın?" der demez, gözleri parlar, o halinde yerinden fırlar (aslında heyecanla kalkmaya çalışır) sıkı sıkıya sarılır öpücüklere boğardı beni.
 Bir de her seferinde gözlerinden iki damla yaş akıtırdı, 

"Ben... seni... çok çok... sevgi, sevmek, seviyor... gibi kelimeleri bir yığın anlaşılmaz kelimenin arasında sırasız ve yersiz kullanırken. 

O sohbet ederdi bu şekilde, ben de "Evet teyzecim... Haklısınız... 
Tabii... Anlıyorum... Tabii hatırlıyorum. Aa öyle mi..?" gibi sözlerle sohbetine katılırdım, anlamadığımı düşünerek üzülmesin diye.

Şimdi yok artık Şeker Teyzem. Mekanı cennet olsun. :(

n y tartaç