İZ BIRAKANLAR

Sevgili blog arkadaşımız Nur  "İz bırakanlar başlığı altında postlar yazacağım ve blog arkadaşlarımın kendi "İz bırakan" anılarıyla bana eşlik etmelerini rica edeceğim." demişti ilk iz bırakanlar yazısında. Maksat; hayatımızdan şöyle bir an için gelip geçivermiş ama bu kısacık zaman diliminde bizi etkilemiş, hafızamızda yer etmiş, iz bırakmış olay ya da kişilerle ilgili yaşanmışlıklarımızı kısacık hikayeler şeklinde kaleme alıp, yeniden aynı duyguları yaşamak ve paylaşmak, eskiden olduğu gibi bloglar arası dostluğu, hareketi yeniden canlandırmaktı. Yani maksat muhabbet olsundu :)

***

Yakın blog dostlarım bilirler... Alper'in üniversite yıllarında dört yıl boyunca Çanakkale'yi komşu kapısı yaptmıştım. Yılın yarısı Ankara'da yarısı Çanakkale'de geçiyordu. Ve her seferinde de mutlaka ilginç bir olay yaşıyordum :) Demek bende vardı bir tuhaflık :P

***

Nefis bir ilkyaz akşamıydı... Evde sıkılmış, ders çalışan oğluma, "Ben yürüyüşe çıkıyorum." deyip çıkmıştım. Çanakkale'nin en çok bu yanını seviyordum. Gece de olsa tek başına çıkıp yürüyüş yapıp,bir kafede oturabilir hiçbir rahatsızlık hissetmeden eve dönebilirdiniz bir kadın olarak. Gerçi son iki yıl gözle görünür bir dönüşüm izleniyordu orada da ama yine de rahatlık ve modernlik bakımından birçok yöreden üstündü. 

İskelede bir iki tur attıktan sonra bir banka oturup sigaramı yaktım. - Bu arada yine bilen bilir, en büyük zevklerimdendi/r/ şöyle deniz kıyısında oturup dalgaların gel gitlerini ve martıları izlerken çay eşliğinde bir sigara yakmak. Ama 18 haziranda sigarayı bırakalı bir yıl olacak. Hiç sigara içmeden de keyifli zaman geçirile bileceğini keşfetmenin doyumsuz hazzını yaşıyorum. Bu çok önemli değişimimi de araya sıkıştırmadan edemeyeceğim doğrusu.-  Neyse; sigaramdan bir nefes çekmiştim ki, yanıma bir kadın geldi oturdu. 

"Tansiyonum çıktı. Ben tansiyon hastasıyım da. Su verebilir misiniz, yanınızda su varsa?"

"Yok, ama..."

" Şu çocuklardan isteseniz olur mu?" dedi, yan tarafı işaret ederek. "Şu çocuklar" dediği; gündüz Gezi Direnişi  yürüyüşlerini yapmış, akşam da Truva Atı'nın etrafında yerlere serdikleri mukavvaların üstünde kimi yanındakiyle koyu bir sohbete dalmış, kimisi uzanmış dinlenen, kimisi yorgunluktan uyuyup kalmış ya da üniversitenin müzik bölümü öğrencilerinin oluşturduğu grubun gitar dinletisine tempo tutan, dönüşümlü olarak sabaha kadar nöbet tutan gençlerdi. Ve sempatiyle onların etrafını çevrelemişti halk.  Belediye ve etraftaki esnaf gençlerin yiyecek, içecek, battaniye ihtiyaçlarını karşılıyor ve rahat etmeleri için aklınıza ne gelirse yapıyorlardı. Hatta halktan teyzeler ellerinde tepsilerle " Evladım acıkmışsınızdır börek yaptım." diye geliyorlardı. Anlayacağınız Ankara, İstanbul ve diğer bazı illerimizdeki gibi polis müdahalesi olmadı Çanakkale'de. Dolayısıyla da olay çıkmadı ve kimsenin canı yanmadı. Tek üzüntü ve isyan diğer şehirlerden gelen acı haberlereydi. 

"Gençlerin suyunu harcamayalım. Ben size şu büfeden getireyim." deyip koşa koşa su alıp geldim. Kadın parmaklarının ucunu ıslatıp yüzüne sürdü ve kalan suyu ayaklarımızın dibine boşalttı. Baka kaldım. Bir yudum bile içmemişti.

 Bana döndü "Suyu döktüm kirlettim diye kızarlar mı bize? 
"Yoo! niye kızsınlar hava sıcak kurur zaten şimdi."
"Benim annem öldü." dedi pat diye. Ve sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. Nasıl davranacağımı, ne yapacağımı şaşırmıştım.
"Ayy! Yaa! Çok üzüldüm başınız sağ olsun. Ne zaman?"
"Bu sabah..."
"Nasıl yani? Bu sabah anneniz öldü, siz buradasınız..." 
"Bir yakınınız yok mu?"
"Yok."
"Peki, bu yakında mı oturuyorsunuz. Nasıl yardımcı olabilirim size..?"
"Ben güzel miyim..?"
"Nee..?"
Ay şimdi ne alaka? Kadın üzüntüden ne dediğini bilmiyor herhalde diye düşünüyorum ama renk vermemeye çalışıyorum incinmesin diye. Biliyorum ne de olsa insanın annesini kaybetmesi nasıl bir şeydir.
"Evett, çok hoşsunuz." diyorum sonunda.
"Sizden güzel miyim sizce..?"
 Burada kadının samimiyetinden şüphe duymaya başlıyorum.
"E o kadar da değil canımm. Ne münasebet, benden güzeli var mı ki bu dünyada?" demiyorum tabii ki.
"Aa elbette, farkında değil misiniz siz güzelliğinizin?"
"Ben yaşlı mı gösteriyorum?"
Haydaa..!
"Yoo! Gençsiniz."
"Sizden genç miyim..?"
Yook artık yaaa ..!
"Aa benden gençsiniz tabii." Noolacaksa..?
"Siz benim annemi görseydiniz, Ajda Pekkan gibiydi. Ama estetik yaptırmadan önceki hali."
İçimden;" o zaman hiç de güzel değilmiş. Estetikten sonraki haliyle olsa gideri var da..."  :) diye düşünürken.
"Hıım! çok güzelmiş demek ki.." diyorum mecburen.
"Bir sigara verir misiniz?"
"Olmaz, biraz önce eliniz ayağınız titriyordu tansiyondan. Zararlı, veremem."
"Bunlar niye tantana yapıyorlar?" diye pat diye konuyu yanda gitar çalan, dinleyen gençlere yöneltti.
Tam ağzımı açacakken
"Ben ölecek miyim sizce..?"
Ayy ne biliim şimdi ben bunu..? demedim elbette.
"Allah korusun neden ölecekmişsiniz? Daha çok gençsiniz."
"Daha çok yaşarım di mi..?" 
Hoppala iyice geyiğe sarmaya başladı kadın. Konunun gidişatı beni iyiden iyiye endişelendirmeye başlamıştı ama hala durup durup hönküre hönküre ağladığı için nasıl üzmeden yanından ayrılacağımı bilemiyordum. Ama sonunda,
 " Size gidebilir miyiz..?" demesiyle, 
" Üzgünüm oğlum bekler, geç kaldım." deyip yerimden fırlamam bir oldu.
Eve giderkenki kalp çarpıntımı anlatmama gerek var mı bilmem..?

Hala düşünürüm; kadıncağız gerçekten annesini kaybetmiş ve bunun acısıyla ne dediğini bilmez bir durumda mıydı? Ruh sağlığı bozuk biri miydi?  Yoksa beni saf bulup bir güzel makaraya mı sarmıştı?  

nurten y tartaç