ENGELLİ YAŞAMLAR

 Bir kedi,  köpek ya da herhangi bir hayvanın gözlerinde, en kızgın anlarında bile  masum, çocuksu bir ifade dikkatimi çeker her baktığımda.  Masumdur bakışları çünkü hiçbir ard niyet  fesatlık yoktur içlerinde.  Öyle gerektiği için yaparlar sadece ne yapıyorlarsa.  Doğaları icabı. Yaşamak için.

Kocaman ela gözlerinde hep aynı çocuksu masumiyet vardır.  Sinirlenip saldırganlaştığında bile saçlarını okşayıp "sana kola alacağım " demeniz yeter  kedi gibi uysallaşması için. Küçücük bir çocuktur O. 50 yaşında bir çocuk.  Tüm dünyası oyuncak arabaları ve özellikle de boy boy oyuncak greyderleridir, odasına itinayla dizdiği, gözü gibi baktığı. Bir de canı isterse çizdiği resimleri.  Kimsenin bakmasına bile izin vermediği resimleri.  Ağzında dişleri seyrelmiş, saçları beyazlamış olsa da elleri masumiyetinin ikinci işareti gibidir. Yumuşacık, bebek teni gibi.

O   ( Spastik özürlü )  bir engelli.  Engelli olduğunun farkında bile olmayan, ailesince ömür boyu sarılıp sarmalanmış, korunup gözetilmiş bir engelli.  Sokaklarda hiç rastlamadığımız, evlerde saklı, hayatı ailesinin hayatta olmasına bağlı sayısız engelliden  birisi.

Onlar bilmezler dış dünyayı, kendilerine ne isim takıldığını.  Hiçbir şeyin farkında değillerdir.

Ya aileleri... Spastik özürlü çocuklarıyla bir ömür geçiren aileler ...  Onların "engelli"  yaşamları nasıldır..?  Kim bilebilir ki yaşamadan..?

Devlet bu aileler için onların da normal bir yaşantı sürmeleri için ne yapar ..?

Ya anne - baba öldükten sonra...