EN GÜZEL MANZARALARA EN DAR YOLLARDAN ULAŞILIR

"EN GÜZEL MANZARALARA EN DAR YOLLARDAN ULAŞILIRMIŞ"

 Ya da buna benzer bir sözdü.  Tam emin değilim ama farketmez anlaşılıyor sözün özü.  Yok öyle ucuza,  emeksiz zahmetsiz iyi yemek.  Yani "ne kaa ekmek, o kaa köfte"

***

 Zaman zaman bahsi geçer yazılarımda;  iki dağ arasında, yemyeşil bir vadide kurulmuş doğa harikası Babamın köyünün. Yıllar önce oraya gittiğimiz bir keresinde; amcamlar, kardeşim ve beni ata bindirmiş ormanda geziye çıkarmıştı.- belki de katırdı emin değilim :)-  İnanılmaz güzellikte bir ormandan geçiyorduk.  Güçlükle ilerlediğimiz dar patika dışında el  ayak değmemiş, ulu ve gür ağaçların olduğu, ürkütücü, aynı zamanda da müthiş güzel bir manzara uzanıyordu gözlerimizin önünde.  Zaten korka korka oturduğumuz, sıkı sıkıya yapıştığımız at üzerinde, daracık patikalardan geçerken ağaç dallarından korunmak için sık sık atın üzerine iyice yapışmak zorunda kalıyorduk. Güneş, ağaçların yaprakları arasından, koyu gölgeli ormana, titrek, pırıltılı ışık oyunlarıyla süzülüyordu. Yeşilin her tonunun,  kızılın, morun, kahverenginin muhteşem uyumuna doyup, kapatmıştım gözlerimi amcamın uyarısıyla her çeşit kuşun böceğin cıvıltısına kulak vermek için. "Dinleyin" diyordu. "Dinleyin, bak şu öten ibibik kuşu. Bülbülün ötüşünü duyuyor musunuz? En güzel öten kuştur bülbül. Bir de görseniz, minicik gösterişsiz birşeydir. Asla tahmin edemezsiniz o sesin ondan çıktığını..." Sonradan konuşurlarken duymuştum ki; yılan da varmış o ormanda akrep de ve başka vahşi hayvanlar da. Biz mest olmuş bir halde manzaraya dalmış  ilerlerken, büyükler yılan, akrep gibi hayvanların atı ürkütmemesi için tedirgin ve tetiktelermiş. Kıvrımlı patikada ağaç dallarından sakına sakına, yokuşlarda atın sırtından kayıp düşme korkusuyla çığlıklar ata ata, epeyce yükseğe tırmandığımızı hatırlıyorum. Yolun sonuna geldiğimizi söyleyip bizi attan indirdiklerinde, uzun süre at sırtında oturmaktan, tir tir titriyor, ayakta durmaya zorlanıyor kendiliğinden bükülüveriyordu zavallı bacaklarım. Olduğum yere yığılmıştım dilim bir karış dışarda.  Kendimi kasmaktan nasıl da yorulmuştum. Sanırsınız ben atı taşımıştım sırtımda onca yol boyunca. Kendime gelip başımı şöyle bir kaldırdığımda gördüğüm manzara doyumsuzdu. Sık ağaçlar bitmişti. Yemyeşil bir düzlükteydik şimdi. Biraz ilerimiz derin bir uçurumdu ve tam karşı yamaçtaki dağdan akan şelalenin gürültülü sesi bulunduğumuz yerden bile sesimizi bastıracak güçteydi.    Şelale derin uçurumun kucağıdaki bir dereye dökülüyordu. Bu kadar yüksekten kıvrımlı incecik bir ip gibi gördüğümüz bu dere,  ilerde baraj gölüne ulaşacak olan koca bir nehirdi.

Birçok kez gittim Babamın köyüne daha sonraki yıllarda. Yine orman gezilerine çıktım. Doğa yine güzeldi ama çocukluğumda gittiğim o patika yolu bulamadım. Artık herkesin kolayca gelip geçtiği yollar açılmıştı ormanın içinde. Ve artık benim hayalimde kalan o masalsı güzelliği yoktu vadinin de, uçurumun ve dibindeki derenin de. Güzel ama sıradandı herşey.

*** "En güzel manzaralara en dar yollardan ulaşılırmış." Sanırım çok zor ulaştığım için sonunda gördüğüm manzara beni o denli büyülemişti...

***

Madem zoru seversin, sen özelsin. Evet öylesin, özelsin... Ve madem seçtin en zoru, su koyvermek yok yarı yolda.

Kim olsa yürür düz yolda.

 Yırtmadan üstünü başını, yaralamadan dizini ellerini, ter dökmeden, takatsiz kalmadan; dik yamaçları, sarp kayalıkları aşıp ta zirveye ulaşan olmuş mu hiç..?

Sayılı insan görür zirveyi.  Sanma ki;  gittikleri yolda yılmamış, pişmanlıklar yaşayıp pes edip geri dönmeye kalkmamışlardır.  Onlar da isyan etmiştir mutlaka;  herşeye herkese hatta kendine.  Düzene...

Önemli olan;  silkeleyip tozunu toprağını, doğrulup,  devam etmektir yola...

Göreceğin manzara değecektir herşeye...  Göreceksin ...

N Y Tartaç (Çınar)

- Aralık  2011 -