ZAMAN TÜNELİ

Zaman tünelinden geçtik bir kumsala düştük. Hem de 1970 lerde bir kumsala

Yetmişli yılların başında henüz süslü dev canavarları andıran beton binalar dikilmemişti kumsallar boyunca. Oteller,   babalarının malı gibi sahilleri çevirip kendi müşterileri dışındakilere kapatmamışlardı daha. Alabildiğine bakir kumsallar herkese açıktı. Kolunun altına güneş şemsiyesini havlusunu alan, istediği yere uzanır, güneşin ve denizin keyfini istediği gibi çıkarırdı.  Pansiyonlar vardı o zamanlar, aile pansiyonları.  Evinin bir katını,  birkaç odasını kiralayan, müşteriyi konuk sayan, yeri geldiğinde yemeklerini paylaşan pansiyon sahipleri vardı.

Alanya'ya ilk kez gidişimizi hatırlıyorum.  Muz bahçeleri uzanıyordu yol boyunca. Bir tarafta uçsuz bucaksız deniz, diğer tarafta muz bahçeleri...   Bir keresinde;  bir muz bahçesine dalmıştık  güle oynaya arkadaşlarla.   Yalnızca bir tane alacaktık, dalından koparmanın hazzını yaşamaktı maksadımız sadece.  Arkamızda duyduğumuz sesle irkilmiş, utanıp kıpkırmızı kesilmiştik.  Oysa yaşlı amca, koca bir muz demeti uzatıyordu bize gülümseyerek. Öylesine toktu yerli halkın gözü.

Geceleri kumsalda ateş yakardık bir de, tanışıp kaynaştığımız diğer pansiyoner gençlerle birlikte. Ateşin etrafında bağdaş kurup otururduk. Mutlaka gitar çalıp şarkı söyleyen biri olurdu aramızda,  grubun gözdesi ilahı aynı zamanda. Gitarın romantik ezgileri gecenin karanlığında yankılanırken her gönüle bir kıvılcım düşerdi gizliden gizliye. Karanlık kumsalda nice sevdalara şahitlik etmişti kimbilir dalga sesleri, milyonlarca parlak yıldızla birlikte. Ve ilk kızıllık düştüğünde ufka, sözler verilmişti belki sonsuza dek sürecek ama şehrin ilk gürültüsünde unutuluverecek.

***

Çanakkale'deydik. Yine  telaş vardı, çok yorulduk yine.  Bir o kadar da gezdik dinlendik, henüz görmediğimiz yeni yerler keşfettik.  O gün de akşama kadar Alp'in evini temizleyip yerleştirmekten harap ve bitap düşmüş, gene de uzanıp dinlenmek yerine sokaklara atmıştık kendimizi.  "Sizi değişik bir yere götüreceğim ama beğenir misiniz bilmiyorum. Biraz farklı bir yer." dedi oğlum.  Yeni bir yer göreceğiz ya atladık hemen " Hadi götür beğenmezsek döneriz noolcek :) " dedik.

Kumsalda, hemen denizin dibinde tahta sandalye ve masaların olduğu sıra sıra, gösterişten uzak sade çay bahçeleri, kumların üstüne yayılmış oturanlar,  başka bir köşede arkadaşlarının gitarla çaldığı müziğe eşlik eden neşeli bir grup genç, çoluklu çocuklu aileler, etrafta koşuşturan minikler, fonda  Raw raw Rasputin olmasa da bana onu anımsatan bir müzik,  Masaların arasında dolaşan kuruyemiş- çekirdek satıcıları, denizde   boyaları dökülmüş nazlı nazlı sallanan iki taka...

Sanki zaman tünelinden geçmiş ve 1970 lerde  bir kumsala düşmüştük.  Modernleşme adına beton yığınlarının arasında boğulmadan,  insan ve doğanın özgürce kucaklaştığı bir kumsaldı.  Ve biz bunu çok sevdik...