OYUM OYUM OYLADIK

 Hayatı dışardan izliyor gibi olurum başka bir şehre gittiğimde. Ben hiç yokumdur sanki o hayatın içinde de, izleyiciyimdir sadece.  Sahnede bir oyun izler, bir pencerenin gerisinden bakar gibi. Ya da  bir tren vagonunun penceresinden  kayıp giden renkli, uzak bir manzaradır hayat.

 Herşey, herkes farklı gelir gözüme başka bir şehirdeyken. Otlar çiçekler kuşlar bile farklıdır. Telaşlı telaşlı işlerine gidip gelenler, alışveriste kafede sokakta gördüklerim,  benim şehrimin insanlarından çok farklı görünür gözüme.  Sanki şehrimde yaşayan herkesle akraba kankayımdır da bir anda tanımadığım insanlar arasında buluvermişimdir kendimi.  Yoo hayır,  hiç te şikayetçi olmam bundan.  İncelerim, sürekli incelerim çevremi.  Uzaktan sakin telaşsız gözlerle, benim dışımda akıp giden yabancı hayatı izlemek keyif verir bana.

Çanakkale'de,  işte böyle sakin huzurlu, alışık olmadığım diğer yaşamları izlediğim kadar,  kendi kendimle de kaldığım,  ruhumu beslediğim günler geçirdim.  Saat ve zaman kavramını sildim tümüyle.  Yetişmesi gereken işler, alacaklar verecekler yoktu.  Yapılması gerekenleri  12 günlüğüne askıya almıştım çünkü. Neyi ne zaman istediysem o zaman yaptım.  Yapmadım ya da.  Aldırmadım, aheste-beste yaşadım.  Gönlümce...

Gazetemi aldım oturdum sahildeki Donanma'nın çay bahçesine mesela.  Böyle anlardan birinde; muhteşem boğaz manzarasına kaptırmışken kendimi ve tam da bir sigara yakmışken keyfime keyif, çayıma eş olsun diye,  birden,  iki üç tane değil, bir yunus sürüsü gördüm denizde.   Dalgalarla oynaşarak, suya bata çıka, atlaya zıplaya geçtiler gözlerimin önünden...  Bu manzara gerçekten de yabancı olduğum,  hiç tatmadığım duygularla coşturdu içimi.  -Hayra yormuştum yunusları ama olmadı :(

Sonra; apar topar,  vatandaşlık görevimi yapmak için döndüm Ankara'ya. Önemliydi bir tek oy bile. Benim oyum önemliydi...  Öyle miydi gerçekten..?  Neyi değiştirdim şimdi ben..?