BİR NEFES MUTLULUK

 Bu köye ilk geldikleri günü hatırladı. 

Doğa kirliliği, hormonlu, yapay,  sağlıksız beslenme şekli,  büyükşehirde yaşamanın gereği  itiş kakış kalabalıklar, gürültü, epeydir sıkmaya başlamıştı karı-kocayı.

"Gidelim" diyordu kocası, "gidelim bir köye yerleşelim.  Dedenin köyüne gidebiliriz  harika bir doğası var,  yemyeşil hem denize de yakın.  Tanıdıklar da var bize yardımcı  olurlar,  yalnız kalmayız.  Kendi yiyeceğimiz kadar sebzemizi kendimiz yetiştirir, üç-beş tavuk bir horoz belki bir iki de koyun  alırız.  Düşünsene;  doğal besleneceğiz.  Yumurtanın sütün meyvenin sebzenin en doğalını en lezzetlisini yiyeceğiz.  Hormonsuz sebze tohumları buluruz,  mesela pembe domates ya da gerçek Ayaş domatesi yetiştiririz.    Çocukluğumuzda yediğimiz salatalıkları düşün, kavunları.  Hımm mis gibi kokardı hatırlıyor musun?  Daha soyarken mahalleyi alırdı kokusu.  Ya şimdikiler;  domates, salatalık, kavun yiyorsun,  sanki hepsinde aynı tat, ona da tat dersen.  Hepsi tatsız tuzsuz saman gibi şeyler.  Yalnızca şekilleri bize onların hangi meyve sebze oldukları konusunda bir bilgi veriyor nerdeyse."

  "Abartma istersen"  diye güldü kadın.  Kocasının bir köye yerleşme konusundaki heyecanına coşkusuna bakıp.  Ömründe köy mü görmüştü ki bu adam, nasıl ayak uyduracaktı köy yaşantısına.

Ya kendisi..?   Ojeli tırnaklarına,  yaşı ilerledikçe beneklenmeye başlamış, her işten sonra kremler koruyucular sürdüğü ellerine baktı.  Cildinde leke oluşmasın diye güneşte sokağa bile çıkmıyordu.  Köyde nasıl yaşardı?   Evet çok seviyordu dedesinin iki dağın arasındaki vadide kurulmuş, yemyeşil,  çam kokulu köyünü ziyaret etmeyi.  Hele son yıllarda,  hep tercih ettiği deniz kıyısı tatillerinden ve denize olan tutkusundan bile öne geçmeye başlamıştı köyde geçirdiği birkaç günün O'a verdiği haz.  Ama birkaç günlüğüne gidip  ikram izzet karşılanmak,  bahçeye ocaklar yakılıp, saclar kurularak köy usulü  ağırlanmak  başka, orda yaşamak başka birşey.  Gerçi,  "yazları gider iki-üç ay kalırız"  diyordu kocası, onun dışında yine burda oluruz.  Ama birkaç yıl içinde çocuklar okullarını bitirip kendi ayaklarının üstünde durmaya başladıklarında ve artık çalışmaktan bıkıp işyerini kapattığında  durum değişecekti mutlaka.

Yok yok yapamazdı  " Bir küçücük örümcekten bile korkarım kaldı ki kertenkele akrep bile vardır nasıl yaşarım ben köyde, olmaz"  demişti.
...

 Sağlıksız beslenmenin sebep olduğu hastalıkları anlatıyordu tv de  konusunda uzman bir doktor.  Yapay bir takım ürünlerin bazı kişi ya da kurumları zengin etmek uğruna nasıl da acımasızca ülkeye sokulduğunu, yıllardır bilinen bu gerçeğin nasıl da örtbas edildiğini anlatıyordu.  Canı sıkıldı. Bir bardak çayını almış gün içinde yapması gereken işleri planlamadan önce biraz keyif yapmak için geçmişti oysa tv nin karşısına.  Başka bir kanala geçti, böyle sorumsuzca ve canice insan sağlığıyla oynayanlar ve onlara göz yumanlara okkalı bir küfür savurarak kendi kendine yüksek sesle.  Şehir yaşantısının neden olduğu stres ve buna bağlı hastalıklar anlatılıyordu bu kanalda da.  Söylene söylene mutfağa geçip yemek hazırlamaya girişti.
İşte ne olduysa o zaman oldu ve hayatının kararını verdi kadın.  Doğru söylüyordu kocası gidip köyde yaşamalı,  yiyecekleri kadar yetiştirip herşeyi doğal ve kaynağından elde etmeli, tertemiz hava solumalıydılar artık.  Öfkeyle içi bomboş, kabuğu kalın renksiz domatesi fırlattı elinden.


"Ben karar verdim artık köyde yaşamak istiyorum  "  dedi akşam kocası geldiğinde.