Yağ Artık Kar

 

 

 

 

 

 

 

Hani şöyle nazlı nazlı salınarak arada bir, bir kar tanesi süzülür gökte. Süzülür, sağa sola salınır,karar değiştirir, vazgeçer düşmekten yere, tekrar yükselir takılır kalır orda bir yerde bazen.  ”Düşsem de mi erisem, yoksa burda mı yok olsam” gibi bir karasızlıktan sonra tekrar bir tüy gibi hafif, kelebek kanadı kadar narin, sallanarak düşer toprağa, o anda da erir gider ya. İşte o kadarcık bile kar yağmadı bu kış buralara. Yüksek semtlere yağmış biraz da biz hiç görmedik.

 

Ne çok özlettin kendini kar,ne çok beklettin.  Gerçi bize güven olmaz.  Daha on dakika yağsan yıkarız ortalığı “beyaz kabus, hayat felce uğradı, ne zaman kalkacak bu kar” diye.  Oysa doğuda yılın altı ayı kar altında olan, yolları kapanan insanların ‘gıkı’ çıkmaz…

 

Hani o lapa lapa kar yağarken çıkardım ya dışarı.  Açardım  ellerimi kollarımı iki yana kocaman ,yüzümü kaldırır gökyüzüne, saçlarıma ellerime kirpiklerime düşüşünü hissederdim gözlerimi kapatıp.  Bağırırdı içerden Annem de hani morarmış sinirden “ içeri gel artık donacaksın. Sana söylüyorum duymuyor musun, Allah’ım bu nasıl kız çocuğu?” diye.  Duymazdım, duyardım da o anın sihri bozulmasın diye duymamazlıktan gelirdim. Sonra yarı donmuş, sobanın başına gelip ellerimi ayaklarımı ıstmaya çalışırken, uyuşurlardı hissetmezdim bir süre.

 

Şimdi de yağsa;  çıksam dışarı dolaşsam bata çıka,zikzaklar çizsem her bir karışa,dokunulmamış yerlerde ayak izlerimi bırakarak.

 

Gökte bulut, yerde kar olsa bembeyaz, sonra güneş açsa, dereler nehirlerle çağlasa kar.  Tüm pislikleri toplasa yeryüzünden, hatta beyinlerde yüreklerde biriken isi pası de yıkasa, alsa götürse giderken okyanusa.  Boğulsa tüm kötülükler orda. Pırıl pırıl bir dünya bıraksa ardında…

 

Bak!  Yağdın yağdın şubat ta bitti mi,hükmün kalmaz.  Ben başka hayallerin peşine düşmüş olurum artık.  Çiçekler açmıştır mesela dallarda, kar gibi değil ama patlamış mısır  gibi bembeyaz.  Çiçeklerde böcekler kelebekler arılar çoktan düşmüştür rızıklarının peşine…  Yemyeşil kırlarda bebeler oynar çığlık çığlığa. Tepede koyunlar, ardında kuzular, yine bembeyaz.  Oturmuş bir taşa çoban, kavalıyla ‘karakoyun’ ezgizini çalar mesela  yanık yanık…