ANNE OLMAK 4

Yıllardır görmemiştim Sevgi Teyzemi. Ürkek, tedirgin zile basarken; bir an, iki genç kadın geldi gözlerimin önüne. Bir sırrı paylaşırken yakaladım Onları hayalimde. Ve bana kızıyorlardı yine tatlı sert, ”Laf dinleme! Çık dışarı, kardeşinle oyna.” diye, bir taraftan da kıkırdayarak. Anneciğimin ölüm döşeğinde sayıkladığı ”Sevgi’yi çağır gelsin.” dediği ama yıllar sonra izini bulduğum, iyiliği güzelliğiyle anılarımı süsleyen, Canım Annemin can dostu çocukluk arkadaşını görecek olmanın heyecanıyla düşüncelere dalmışken, Güzel, incecik, şık bir genç kızın “Buyurun!” diyen sesiyle kendime geldim. “Anne misafir geldi.” diye seslendi genç kız içeriye. ”Aman aman kimler gelmiş... Kızım mı gelmiş benim..?” diye neşeli sesi geldi önce. Sonra şişman, yaşlı ama gözleri, gülüşü hatırladığım kadar güzel Sevgi Teyzem geldi kapıya. Çocukluğumdaki gibi beni şımartarak, kendimi hala on yaşımda hissettiren anaçlığıyla.

Uzun uzun konuştuk… Evin her yanını süsleyen iki küçük çocuk resmini gösterdi.” Bak bunlar benim torunlarım. Sarp’ın çocukları.” Sapsarı saçlı, mavi gözlü, şirin mi şirin, biri kız biri oğlandı resimdeki çocukların.

Aldığı eğitim sayesinde ileri derecede yabancı dili olan Sarp üniversiteyi yarım bırakmış, turist rehberliğine başlamış. Rehberlik yaptığı sırada İngiliz bir kızla tanışıp evlenmiş, İngiltere’ye yerleşmişler. Sarp şimdi çok zengin olan kayınpederinin fabrikasında yönetici pozisyonunda çalışıyormuş. Ağzından bal damlıyordu Sevgi Teyze’nin, Sarp’ın eşini ve onun ailesini anlatırken. “Koskoca şato gibi bir evde yaşıyorlar hep birlikte. Evde bana ait bir oda hazırladılar. Namaz kılıyorum diye oradan bir seccade, bir tesbih almış koymuşlar odama. Benimle konuşabilmek için kızın annesiyle babası Türkçe kursuna bile gittiler. Çat pat konuşuyoruz. İki üç yılda bir uçak bileti yolluyorlar gidiyorum yanlarına. Her gün telefon eder Sarp. Üstüme titriyor. Bir zamanlar bizi çok üzdü ama şimdi dünyanın en iyi evladı. Allah razı olsun...” dedi, keyifli, gururla gülerek…

Bu arada benim gözüm, bize çay pasta ikramı yapan, arada Sevim Teyze’ye Anne! diye seslenen genç kızda. Hem muhabbetin koyuluğundan, hem de kızın yanında “Bu da kim?” demeyi hoş bulmadığımdan, soramadım bir türlü. Genç kız “Anne dersim var. Gidebilir miyim?” diye izin isteyip evden çıkınca, “ Merak ettin değil mi? Anlatayım” dedi…

Sarp rehberlik yaptığı için artık eve arada bir gelmeye başlayınca sıkılmış karı koca evde yalnız kalmaktan. Bu böyle olmayacak biz bir de kız evlat edinelim deyip İzmir çocuk yuvasına gitmişler. Zaten sık sık çocukları ziyaret ettiklerinden yuvada onları herkes tanıyor, sevip sayıyormuş. Yaşlandık artık bebek bakamayız, okul çağında bir çocuğa koruyucu aile olmak istiyoruz demişler ve sonrasında da Selma’yı yuvadan alıp evlerine getirmişler. Getirmeye getirmişler de çocuk sabahlara kadar ağlıyor yanaşmıyormuş bir türlü kimseye. Nasıl sevdirsek kendimizi diye düşünüp, çareler arayıp dururken çocuk yuvasından aramışlar bir gün...
nurten y tartaç

Devamı Var…