A N N E O L M A K

ANNE OLMAK 1. Bölüm Hazır İzmir’e gelmişken, yıllardır kendisinden haber alamadığım Sevgi Teyze’min izini bulmayı kafama koymuştum. Daha iner inmez, Ülkü dedim, “Ben Sevgi Teyze'mi bulmak istiyorum." Elimde yıllar önce bize verdiği adres vardı ama çoktan değişmiş olabilirdi…” Telefonundan da ulaşamamıştım. Başka bir abone kullanıyordu numarayı. Güzelyalı’da misafirhaneye yerleşip birkaç saat uyuduktan sonra peşime arkadaşımı da takıp, hiç bilmediğim İzmir’de hiç bilmediğim mahalle ve sokaklarda adres aramaya koyulduk. Sonunda elimdeki kağıtta yazılı adresi bulup kapıyı çaldık. “ Ben...” dedim kapıyı açan hoş, güler yüzlü kadına “Annemin bir çocukluk arkadaşını arıyorum. İsmi Sevgi. Eşinin adı İsmail. Bir oğulları vardı, şimdi 29-30 yaşlarında olmalı. Elimdeki adrese göre burada oturuyor olmaları lazım ama...” Tabii kadıncağız pek kuşkulu gözlerle baktı bize ve didik didik sorular sormaya başladı. “Bu kadar yakınsınız da nasıl nerede yaşadığını bilmiyorsunuz ?“ gibi mesela. Sarp’ın evlatlık olduğunu bilip bilmediğinden haberim olmadığı, ilişkilerinin seviyesini ve Sarp’ın şu anki durumunu da bilmediğim için açık açık konuşamıyordum kadınla. ”Biz Sevgi Hanımlardan satın aldık bu daireyi. Ama zaten Önce de bu apartmanda oturuyorduk kiracı olarak. Onları severdim. Gittiklerinde çok üzüldüm, büyük iyiliklerini görmüştüm çünkü… Buyurun içeri, bende cep telefonları var. Onu aradığınızı söyleyeyim, siz de konuşursunuz isterse eğer.” dedi kadıncağız çekine çekine. Sevgi Teyzenin adımı duyduğunda ve benimle konuşurken coşkusuna, özlemine şahit olduktan sonra rahatladı genç kadın. “Benim tanıdığım en iyi insanlardır onlar. Öyle insanlar çok az bulunuyor, onun yakını ve bu kadar sevdiği kişiyi bırakır mıyım ben yemek, çay ikramı yapmadan?” diyerek bizi eni konu ağırladı büyük bir samimiyetle. “İsmail Amca öldükten sonra Sevgi Hanım artık İzmir’de kalmak istemedi, memleketine gitti.” dedi kadın. Hiç haberimiz yoktu İsmail amcanın ölümünden. O yıllarda annem çok hastaydı. Bir gün, “Sevgi’yi özledim, çağırsan da gelse.” demişti bana… Ama ancak şimdi ulaşabilmiştim annemin çocukluk can arkadaşına. Üstelik burnumuzun dibinde sık sık gittiğimiz, ikisinin de doğup büyüdükleri, çocukluk ve ilk genç kızlık yıllarının geçtiği ilde yaşıyormuş artık. O da Annemi aramış bir kaç kez ama ulaşamamış. *** Sevgi Teyze ve Eşinin tek üzüntüsü bir çocuklarının olmayışıydı. Artık kendi çocukları olmasından umudu kestikten sonra evlat edinme yoluyla çocuk sahibi olmaya karar vermişlerdi. Ve Çocuk Esirgeme Yurdundan iki aylık bebekken almışlardı, parmakları ve kolları yanık içindeki minik Sarp’ı. Beş kardeşin en küçüğü olan çocuğun babası daha o doğmadan ölmüş ve anne çocuklarına bakabilmek için yeni doğmuş bebeğini, en büyüğü on bir yaşında olan abla ve ağabeylerinin yanında bırakarak çalışmaya gidiyormuş her gün. Sonunda kadın, büyükler bir şekilde idare eder ama bebeğin başına daha kötü bir şey gelecek korkusuyla çocuğunu yuvaya bırakmak zorunda kalmış… Devamı var… nurten y tartaç ( Kasım 2009 )