DİLİM SENİ NE EDEYİM..?

Dilim seni dilim dilim dileyim.

Kurda kuşa yem diye vereyim.

Nene gerek senin, şehir dışında okumaya giden çocuğu olanları teselli etmek. "Aa! şekerim olmaz ama, Allah’ın gücüne gidecek. Çocuk istikbali için gitti. Hep dizimizin dibinde oturacak değiller ya. Ne var bunda ağlayıp gözyaşı dökecek?Ya sınırda askerlik yapıyor ve her gün terörist saldırı korkusu içinde olsa veya dağda terörist kovalıyor olsa ne yapacaksın? Ya da (Allah sabırlar versin) hastanede çocuğunun başında bekleyen annelerin acısı… Ne yani? Sıcacık yatağında, cebinde parası tahsil yapmaya gitti. Hem koskoca insan oldu, hayata hazırlanması gerek. Hep biz koruyacak değiliz ya! Öğrensinler mücadeleyi…" 

Eee ne peki  şimdi bu? Koca delikanlı(ama o daha küçücük)ne olmuş ayrılıyorsan? İşte istediği oldu. Demiyor muydu?”Ben güzel sanatlar okuyacağım. Öyle ağır ağır derslerle uğraşamam”diye. Tembeldir ya biraz.Üstelik de daha önce gördüğü ve çok sevdiği Çanakkale’de okuyacağım diye tutturmamış mıydı? E oldu işte istediği. Onun arzusu demek, senin de en çok istediğin demek değil miydi? O halde sevinmen gerekmiyor mu? Bu yumruk ne bogazındaki. Düğüm düğüm oldu, bir lokma bisküviyi yutamadın bir türlü. Ya yutkundukça içine akıttığın bu gözyaşı neyin nesi?

Ahh! dilim ah! Nedir senden çektiğim?Akıllanmadın gitti…Ne söylesen gelir yapışır üstüne biliyorsun. Da, yine de konuşursun.Gerçi amacın teselli etmekti çocuğu uzağa giden arkadaşlarını. Kötü bir niyetin yoktu.İ stiyordun ki; kolay alışsınlar yavrularının uzaklığına. Ele talkın verirken  kolaydı değil mi?

Yemyeşil ormanla kaplı dağların eteğinde ağaçsız ama yine yemyeşil, geniş bir alanın ortasındaki öbekler halinde on beş tane(saydım)kalemle çizilmiş gibi dümdüz muntazam kavak ağaçlarına bakarak… Ama “yapayalnız “dedim yine içimden. Ya bir şey olsa. Bize ihtiyacı olsa, nasıl yetişeceğiz ki anında? Bunları düşünürken Uyuyakalmışım. Az gittim uz gittim, dere tepe düz gittim, bir de baktım ki, bir arpa boyu yol gitmişim gibi gelen bu yolculukta. Öyle uzun geldi ki yol bu sefer ”Merihh! şimdi neredeyiz? ”İnegöl” “ya! biz orayı demin geçmemiş miydik?” tarzında mızırdanıp durdum…

Çanakkale’ye bundan önceki gidişimizde Sünter ve güzel kızı Biricik Sinegim! Ayci ile tanışmış, dostluklarını sohbetlerini çok sevmiştim.Yeniden buluştuk bu gittiğimizde. Bir kafede oturduk, neskafeler kapiçinolar eşliğinde koyu bir sohbete daldık. Yıllardır tanışıyor da uzun bir aradan sonra tekrar buluşmuş eski dostlar gibi hasret giderdik. Özel yaşantımızdan, siyasetten, ülke sorunlarından konuştuk. Daha ilkokuldayken Almanya’ya gitmiş olmasına rağmen gayet muntazam bir Türkçesi var Sünter’in ve ülkesi ile ilgili konularda da çok duyarlı. Ya Ayci? Almanya’da doğmuş büyümüş, ama ne konuşmasından ne milli duygularından hiç ödün vermemiş. Sadace iki üç yıllığına Amerika’ya giden kuzenimin geldiğinde çocuklarıyla konuşurken yarı Türkçe yarı İngilizce konuştuğunu hatırladım da… Bu anne- kıza hayran oldum.

Dedim ki Ayci’ye; al sana kardeş. Tek çocuk olduğun için, hep kardeş özlemi çektiğini söylüyorsun ya.”Ben hiç kardeş kavgası yapmadım.”diyorsun ya.”İşte kardeş. İster kavga et ister koru kolla.”Hem Sünter’in hem Ayci’nin  oğlumun her ihtiyacı olduğunda yardımcı olacaklarını söylemeleri beni çok çok rahatlattı.”Oğlum orda yalnız değil “

Gözlerimi açtığımda bunları düşünüyordum. Bir dağ köyünden geçerken. Bir camisi vardı köyün, şerefesiz. Minarelerin üstüne tepesi sivriltilmiş iki silindir oturtulmuştu tenekeden. Çok ilginç geldi. Gülümsedim kendi kendime, ne yaratıcı bir millet olduğumuzu düşünerek.

Acı zamanlar geçiren, endişeyle yavrularından haber bekleyen annelere sabırlar diliyorum. Oğlum uzakta diye üzülmeyeceğim. Buna karar verdim…