Ya Dostlarım Olmasaydı..?

Antakya’dan arkadaşım geldi dün.  Aynı apartmanda oturuyorduk ama fırtınalı bir dönemin ardından,apar topar memleketi Antakya’ya gitti. Oraya yerleşti.

Annemin ağır sancılarının olduğu dönemde beni hiç yalnız bırakmadı Nejdat.

Bir gün yine Annemin çok ağrısı vardı. Yanından ayrılamıyordum.  Her an bir ihtiyacı oluyordu. Yatmaktan yaralar çıkmaya başlamıştı çeşitli yerlerinde ve sürekli temizlemem gerekiyordu. Tek başıma kaldıramıyordum yerinden zavallı Anneciğimi.

Günlerdir uyku uyumamıştım. Üstelik o gün oğlum  kulak sancısıyla kıvranıyordu.  Gece  yarısı, oğlumla annem arasında koşuşturmaktan bitkin düşmüştüm.  Öyle çaresiz bir anımdaydım ki.  Balkona çıktım.  Yalvarıyordum ağlayarak.  “Allahım ne olur güç ver dayanayım”  diye.

Annemin son günleriydi. Doktoruyla konuşmuştum. ” Bir hafta on gün” demişti. “Daha fazla yaşayamaz”:(  “ Hemen hastanede bir oda ayarlayayım.  Evde birşey olursa çocuklar kaldıramaz.  Anneannelerini çok seviyorlar.”Dedi.  Bir odanın boşalmasını bekleyememişti anneciğim.  (Başka birilerinin yüreğinin yanması  demekti  Odanın boşalması demek) 

İşte o gün nasıl yalvardıysam Allah’a , gece saat 2 de kapı çaldı. Arkadaşım  Nejdat kapıdaydı.  O kadar yardıma ihtiyacım vardı ki!   Hıçkırıklarla boynuna sarıldım.

Gece  arkadaşlarından dönerken ışığımı görmüşler. ” Teyze iyi değil herhalde. Yalnız bırakma” demiş Eşi. ” Sabaha kadar benimle beraber uykusuz bekledi Annemin başında.  Tam zamanında yapılmış bir iyilikti.  Asla unutmayacağım.

Ülkü’m;  Kızını ziyarete gitmişti İstanbul’a .  O sırada daha hastanedeydik . Telefonda dayanamayıp ağlayınca Annem iyi değil diye, kızını bırakıp  hastaneye gelmişti haber vermeden.  Diğer işlerimi yoluna koymam için üç gün kaldı hastanede. Ramazandı  Oruç tutuyordu bir yandan.  Sonra da eve bile uğrayamadan hastaneden bavullarını alıp yaşadığı şehre Ordu’ya hareket etti.

Zehra’cım;  Hastaneye yakın oturuyordu.  Ben çok yorulunca gelip Annemin yanında kalıyor, ben onun evine uyumaya gidiyordum. Hastane yemeği yiyemiyorum diye yemek taşıyordu bana.  Bazen Annemin pijamalarını yıkayıp getirirdi.

Hadiye’ciğim; işini bırakıp, kardeşimin sorununu çözmekte bana yardımcı olmuş, beni oradan oraya taşımıştı.

Ve Nesrin, dayımın kızı; Dayım bypass olmuştu. Ama ben yalnızım diye benim yanımda kalmıştı,Babasını bırakıp.  Ne gerekirse telefon etmem yetiyordu.

Ailem... İki oğlum ve Eşim, ya onlar, onlar olmasaydı?  Eşim, Annem ağırlaştığından beri her iki üç günde bir apar topar bizi hastaneye taşıyordu. Ya da üzüldüğümü yorulduğumu anladığında, işini bırakıp,  geliyor hiçbir şey sormadan sadece yanımda oturuyordu.  Oğullarım, Annemin hastalığı sırasında olgunlaştılar sanki” Anne bizi sakın merak etme.   Biz kendi işimizi kendimiz yapıyoruz. Yemek de yapabiliyoruz.  Sen Anneannemle,  dayımla ilgilen” diyorlardı.

Dostlarımın  ve ailemin verdiği destek, Anneciğimi hayata döndürememişti  elbette ama benim ayakta kalmamı kolaylaştırmıştı.  İyi ki onlar var. Ya olmasalardı ne yapardım?

Dün Nejdat’la  uzun uzun seni andık Annem.  Hatırlamaktan korktuğum içimi yakan birçok şeyi konuştuk. Evet, yine ağladım, o da ağladı.  Ama anneciğim biliyor musun ?  Dün fark ettim ki;  seni anarken, Yaptığın söylediğin bazı şeyleri anlatırken gülebiliyorum da artık.