Saçma Sapan Bir Masal

         

        Bir peri kızıydı.  Yedi kat yerin altında peri padişahının sarayında, prensle dans ediyordu.  Mutluluktan gözleri kararmıştı,  görmüyordu kimseyi. Bir o bir prensi vardı.  “Ya” dedi kendi kendine.  “Ya gece yarısını geçer de, kabağa dönüşürse muhteşem altın kaplı araba.”   Hızla tırmandı merdivenlerden.  Ayakkabısı çıksın ayağından unutsun orda,  prens onu eline alsın bütün ülkede bütün kızlara giydirsin ve sonunda onu bulsun istedi ( Aynı ayak numarasında başka kimse olmaz ya ülkede)  ama olmadı çıkmadı ayağından, ayakkabılar.

 

 

         Prensini o aramaya koyundu tüm ülkede atlayıp atına. Bir dereden geçerken sulara kapıldı atı.  Zor ulaştı kıyıya.   At yok olmuştu.  Oturdu kıyıda dalgın dalgın.  Artık umudunu  yitirmişti .  Bulamazdı prensini.

 

            Dereden bir kurbağa atladı eteğine.  “Ayy “ dedi, elinin tersiyle fırlattı attı öteye kurbağacığı.  Oysa tutsa öpse,  değişecek yakışıklı bir prens olacaktı.  Son şansını da kaybetmişti.  Başı önde gözü yaşlı döndü eve.  Kapıda üvey annesi üvey kardeşleri dalga geçiyor gülüyorlardı.”Hıh prensmiş.Dans etmişmiş. Sen kim oluyorsun.  Prens ne yapsın senin gibi sünepe külkedisini “ dediler.

 

            Aldı yanına güvercinlerini sincap ve tavşanlarını, ayrıldı evden.  Az gitti uz gitti dere tepe düz gitti.  Bir de baktı ki koyu ,ulu ve sık ağaçlarla kaplı bir ormanda.  Kaybolmuştu.  Şaşkın şaşkın bakınırken etrafa, Yedi cücelerin evini gördü pamuk prenses.  Girdi içeri.  Çok yorulmuştu.  En büyük yatağa uzandı, ayakları hepten dışarda kalarak…   Homurdanan yedi miniğin etrafını çevrelediğini farkederek kalktı yataktan.  Gözlerini ovuşturdu.  Yalvardı  “Ne olur  yanınızda kalayım üvey annemden kaçtım” diye.  Konuyu oylamaya sundu cüceler ve orda kaldı pamukprenses.

 

             Üvey annesi onu zehirlemek için kılık değiştirip ormana gelmiş elma satıyordu (ne akla hizmetse)  “Al bak bu elmalar yanakların gibi al al “dedi. “ Hayat bulacaksın bir yesen.  Çok solgun görünüyorsun.”  Kızcağız  “bu deli de ne yapıyor ormanın orta yerinde elinde elma sepeti”  demedi.  ( o da biraz salaktı zahir zavallı)  aldı ısırdı elmayı.

 

             Cüceler yerde upuzun yatar vaziyette buldular pamuk prensesi.  Uzattılar ormanın ortasında bir taşın üzerine,  etrafını çiçeklerle bezediler.  Beklemeye başladılar prens gelsin öpsün ve hayata dönsün pamuk prenses diye.  Ama prens çoktan başka bir prenses bulmuş ‘ormanda’  ve düğün hazırlıklarına başlamıştı bile.

 

             O da ne?  Derenin kıyısında otururken,  üzerinden fırlatıp attığı kurbağa, pat diye atladı pamuk prensesin üstüne.  Herkes de ormanda toplanmış da, kurbağanın ne işi varsa ormanda.  Demek ki, “su kenarında yanaşamadım bari ormanda arayayım” demiş prensesini.  Mucuk…  Bir buse pamuk prensesin yanağına.  Uzun uzun kirpiklerini kırpıştırarak gözlerini açtı prensescik.  Ee tabi kurbağanın da prens kılığına dönüştüğünü söylememe gerek yok.  Okumuşsunuzdur bu masalı:)

 

              Atladılar beyaz atlarına,  prensin ülkesine doğru yola koyuldular… da… Ülkeye varmak o kadar kolay mı.   Ormanı daha geçemeden kurda yakalandılar. Hopp dedi atladı kırmızı başlıklı kızın üstüne kurt.  Bir solukta mideye indirdi. Presin gözü kızı mı görür?   Topukladığı gibi atını, nasıl kaçacağını bilemedi.

 

             Kurt bir gölge bulup devirdi kendini yere,  midesindekini hazmedebilmek için.  Kırmızı başlıklı kız içerde iyice nefessiz kalmaya başlamıştı, avcı kurdun yanına yaklaşıp karnındaki  kıpırdanmanın nedenini keşfe çalıştığı sırada. Son bir gayretle güçsüz boğuk bir ses çıkarmayı başardı kırmızı başlıklı kız içerden.  Avcı hemen bıçağına davrandı.  Hızla yardı kurdun karnını ve kırmızı başlıklı kızı çıkardı. Bulduğu çör çöp ve de otlarla doldurdu kurdun karnını,  bir de üşenmedi,  dikti yardığı karnını kurdun.

 

            Avcı tuttu kızın elinden ve fakir kulübesine getirdi. “ Böyle böyle dedi.  Ben burda yaşıyorum.  Yerde bir çulum duvarda postum.  Ocağımın üstünde yanık bir tavam var başkacana da bir şeyim yok.  Seni çok sevdim hadi evlenelim “ dedi.

 

           Bunca masal boyunca ille de bir prens bulup  evlenmeye takmış, o prensten bu prense koşturup duran kızcağız baktı olmadı,” bu da elden giderse iyiden iyiye evde kalacağım. Bari bunu kaçırmayım” deyip. “Evet “ dedi.

 

           Kırk gün kırk gece düğün yapılamadı.  Avcının parası yoktu çünkü.  Düğünlerine de kimse gelmedi, ormanda dost edindiği üç beş hayvandan başka  kimsesi yoktu zavallının.  Kazanlar kaynayıp aşlar da pişmedi.

 

    Ama  avcı kızın gözlerinin içine bakıyor Onu mutlu etmek için ne yapacağını şaşırıyordu. Çok seviyordu onu.  Kızın da yüreğinde bir yerlerde birşeyler pır pır etmeye başlamıştı.  Neydi peki bu? mutluluk nasıl bir şeydi ki ?  Böyle birşey olabilir miydi?