KOLSUZ BEBEK

      KOLSUZ BEBEK

İlkokul ikinci ya da üçüncü sınıftayken okulun kitaplığından okumak için eski bir resimli çocuk hikaye kitabı almıştım.

Kitabın bir sayfasında hikaye anlatılıyor diğer sayfasında anlatılan kısım resmediliyordu.

‘KOLSUZ BEBEK’ ti’ ismi.

Hikayede bir aile ve ailenin de gözbebekleri beş altı yaşlarında bir kızları vardı.

İlk görselde çocuk ağlayarak annesine koşuyordu.

Çünkü oynarken bebeğinin kolunu yerinden çıkarmıştı.

Anne uğraşıyor ama bebeğin kolunu yerine oturtamıyordu. Çocuk oyuncak bebeğini o kadar seviyordu ki, bir elinden bebeğini, öteki elinden bebeğinin kolunu hiç bırakmıyordu. Diğer oyuncaklarının yüzüne bile bakmıyor hep kolsuz bebeğiyle oynuyordu.

İşte hikayede olaylar kurgusu ve çizgi resimler böyle böyle gelişerek devam ederken...

Bir gün çocuk evlerinin önündeki kum tepeciğinin üstünde oynarken kaçırılıyor. Kimse nasıl olduğunu bilmiyor. Aile perişan. Aramadık yer bırakmıyorlar ama bir türlü bulamıyorlar kızlarını.

Anne hasta olup yataklara düşüyor. Yemeden içmeden kesiliyor.

Baba hiç umudunu yitirmemiş, kızını her yerde aramaya devam ediyor.

Aradan üç dört yıl geçiyor. Bu arada annenin yaşadığı acılar, babanın kızını bulmak için verdiği uğraş anlatılıyor kitapta.

Baba her zamanki gibi yine kızını aramak için yollara düştüğünde, bir mahalleden geçerken bir evin kapısının önünde elinde kızlarının çok sevdiği kolsuz bebekle, kızlarına çok benzeyen bir kız çocuğu görüyor.

*****

Kitabın bundan sonraki sayfaları yırtılmıştı.

Hikayenin devamını hiç öğrenemedim.

...........

Yine o yaz babam bana bir oyuncak bebek almıştı. Çok güzeldi. Gözlerini açıp kapatıyordu yatırıp, kaldırdıkça.

“Ne var ki bunda ?” demeyin. O zamanlar herkesin öyle gözlerini açıp kapayan bebeği yoktu. Kolu bacağı oynayan bebekler yeni çıkmıştı. Belki vardı ben görmemiştim. Benim ilk gelişmiş bebeğimdi o. Çok kıymetliydi bu yüzden.

Annem bebeğime güzel bir elbise dikmiş, boynuna da bir fular yapmıştı aynı kumaştan. Bebeğim gözlerini açıp kapatsın diye oradan oraya yatırıp kaldırıyordum hızlı hızlı. Yetmedi, atabildiğim kadar havaya atıp atıp tutmaya başladım. Sonunda kolunun tekini yerinden çıkardım.

Önce başladım ağlamaya, “kolu koptu” diye.

Annem kolu yerine oturtmak istediğinde birden ‘Kolsuz Bebek’ hikayesi geldi aklıma.

“ Yaptırmam da yaptırmam” diye tutturdum bu kez de. Uzun süre tek kolunu taktırmadan oynadım bebeğimle.

Düşünün artık ne denli etkisi altında kalmışım hikayenin.

Yedi sekiz yaşlarımdayken okuduğum bu resimli hikayeyi hiç unutamadım. Hayatım boyunca yüzlerce kitap okumuşumdur. Tam bir kitap kurduyum. Ama o hikayeden aldığım keyfi başka hiçbir romanda bulamadım. Ve sonunu hep merak ettim.

Gözlerimin önünde bir evin kapısının önünde, elinde kolsuz oyuncak bebeğiyle duran bir kız çocuğu…

Aradan bir ömür geçti. Ben hala meraktayım.

Hala her kitapçıya gittiğimde onun devamı gibi olabilecek benzer bir kitap bulabilir miyim diye bakınırım çocuk kitapları bölümüne.

***

nurten y tartaç

20 Temmuz 2009

Kemalettin Tuğcu'nun alttaki Kolsuz Bebek Kitabıyla ilgisi yoktu benim okuduğum hikayenin.

Ya da hayalimde konuyu canımın istediği gibi değiştirerek o yaşımda mı yazmaya başlamıştım acaba bilmiyorum