KOLSUZ BEBEK - 3 -

           Henüz oturmuştu masasına ki, müdür cam bölmenin kapısını açıp seslendi “Levent ! Odama gel.”
           “Hayırdır..?  sabah sabah”  Diye söylene söylene gitti müdürün odasına.

           "Çingenelerle ilgili bir yazı dizisi hazırlamanı istiyorum senden. İstediğin gibi çalışmakta serbestsin. Günlük yaşantıları, alışkanlıkları, kavgaları, aşkları. Kısacası her yönüyle ilgi çekecek güzel bir araştırma olmalı. Bilirim sen pek seversin onları. Hadi göreyim seni."  Gevrek gevrek güldü müdür, göbeğini hoplatarak.
            

Levent, yıllar önce kaçırılan bir çocuğun, bundan 5-6 yıl önce bir çingene kadının yanında görülmesi üzerine, gazetesi tarafından bu olayı araştırmakla görevlendirilmişti. Olayla ilgili bir ipucu bulmak umuduyla çingenelerin içine girmiş, sofralarına oturmuş, kısa bir süre onlarla kalmıştı.
            Çocuğu kaçıranları bulamamış ama tamamen doğal yaşayan, toplumun itelediği, hırsızlık, kapkaç, dolandırıcılık ve her tür kötülükle birlikte anılan bu insanları yakından gözlemlemişti. Ne kadar içten, neşeli, yerinde duramayan kıvrak, dostu için canını vermeye hazır, öfkesini de aşkını da en uç noktalarda yaşayan insanlar olduklarını hayretle, bazen gıptayla izlemişti. Bu sonraları gazetede arkadaşlarının alay konusu bile olmuştu. 'Çingene Levent' lakabı yeni yeni unutuluyordu.
           O zamanlar mesleğe yeni başlamıştı. idealist heyecanlı gözünü budaktan sakınmaz genç gazeteci, hemen amirlerinin dikkatini geçmişti.
           Değişik ilginç haberler peşinde koşmayı seviyordu. Hemen hazırlıklara başladı. Bu sefer Trakya bölgesinde yapacaktı araştırmalarını.
***
           Uzaktan yemyeşil bir arazinin ortasına kurulmuş çadırları, karavanları görünce burada kalmaya karar verdi.
           Yanlarına doğru gelmekte olan adamı gören çoluk çocuk herkes o tarafa bakıyordu merakla.
           Onlara karşı özel bir sevgisi, sempatisi olduğu izlenimini bırakması, zor olsa da kendini kabul ettirdi bu topluluğa. Bir minder verdiler altına ve etrafını çevirdiler, meraklı gözlerini üstüne dikerek.

           Levent, tüm sevimliliğiyle onları kazanma çalışmalarına devam ederken bir yandan da etrafı inceliyordu.
           Her yaştan birçok çocuk oynuyordu  çevrede, kavurucu sıcaktan hiç etkilenmeden.  Hepsinin ayakları çıplaktı, bazıları tamamen çıplaktı küçük çocukların. Çadırdan çadıra gerilmiş iplerin arasında, asılmış çamaşırlara dolanarak neşeyle koşuşturuyorlardı.
           Biraz ileride at arabalarının yanındaki atlar boyunlarına takılmış torbalardan yemlerini yiyorlardı homurdanarak.
           Bir kadın karavanın gölgesine sığınmış, etrafa aldırış etmeden göğsü ortada bebesini emziriyordu, daha yeni yürüdüğü anlaşılan diğerini kolundan tutup dizine yatırmaya uğraşırken.
           Aradan geçen birkaç saat hem Levent’in manzaraya alışmasına hem de ev sahiplerinin konuklarını sevmesine ve güvenmesine yetmişti.
           Sofralarına buyur ettiler konuklarını. Yemek düz bir yere konmuş, üç büyük taşın arasında kuru ağaç dallarıyla yaktıkları ocakta pişmişti.
            Yere ne renk olduğu anlaşılmayan büyük kalın örtüler serildi. Bir kaç sofra oluşturuldu. Grubun en saygınlarının oturduğu sofraya oturdu Levent. 
           Ufak bir tereddüt ve hafif bir mide bulantısından sonra gözünü kapatıp ekmeğini daldırdı, ortaya konan ne olduğunu keşfe çalıştığı yemeğe. Ardından diğerleri de aynı kaba daldırdı ekmeklerini. Çok kötü şartlar altında, çok iyi yaşıyorlarmış gibiydiler. Mutlu görünüyorlardı.

 
           Ertesi sabah bir gürültüyle uyandı Levent. Karavandan dışarı çıktı, gözlerini ovuşturarak. Kampın ortasında iki genç kıyasıya kavga ediyorlardı. Diğerleri etrafını sarmıştı gençlerin. Çığlıklar, alkışlar, kahkahalarla izliyorlardı onları. Bir oyun sandı önce ama değildi. Esmer, iri yarı, kirli sakallı genç elindeki iki tarafı sivri keskin çakıyla diğerini yaralamıştı. Hafif bir sıyrıktı ama Levent’in yüreğini ağzına getirmeye yetmişti. Ne olduğunu öğrenmek istedi. “Boş ver agam...” dedi, sayılan biri olduğunu anladığı yaşlı çingene. Fazla üsteleyemedi.

           Üç gündür buradaydı Levent. Oldukça ilginç bilgiler edinmişti çingeneler hakkında. Gölge bir yer bulmuş notlarını yazıyordu.
           Karşı çadırın önünde oturan genç kız dikkatini çekti. Geldiğinden beri sürekli bakıyordu ürkek ürkek. Simsiyah saçları, kömür gibi kapkara gözleri vardı. 14 –15 yaşlarında olmalıydı. "Ne kadar güzel..." dedi kendi kendine. "Biraz bakımlı olsa…"
           Bir şey mi söylemek istiyordu…? Hafifçe gülümsedi genç kıza, başını eğerek selam verir gibi. Evet… işte bu tarafa geliyor…
           Kız ürkek tedirgin ona doğru yaklaşıyordu…


nurten y tartaç


                                                             Devamı Var…