KOLSUZ BEBEK - 2 -

            Kaybolan kızını aramaktan hiç vazgeçmemişti zavallı adamcağız.
           İlk zamanlar gazetelerde çıkmıştı kızlarının kayıp haberleri günlerce. Sonra yavaş yavaş konu güncelliğini kaybetmiş, daha sonra da unutulup gitmişti. Ama baba kızını kendi çabalarıyla her duyduğu haberi, şüphelendiği her durumu değerlendirerek aramış durmuştu orada burada.
           Aradan dört yıl geçmişti. Bir gün adamcağız bir mahalleden geçerken yolun karşısındaki evin önünde, elinde kızının çok sevdiği kolsuz bebeğiyle kızına benzeyen bir çocuk gördü.

           Donmuş kalmıştı olduğu yerde. Gözlerini ovuşturdu, yine zihni ona bir oyun mu oynuyordu? Böyle yanılsamalar daha önce de yaşamıştı. Bir çocuğu kendi kızı sanıp yanına yaklaşıyor ama hiç benzemediğini fark edip yıkılıyordu.
           Gözlerini sımsıkı yumdu açtı tekrar baktı. Evet çok benziyordu.
           Küçük kızın yanında bir kadın vardı elinde bir poşetle. Evden uzaklaşıyorlardı, kadın kızın elinden tutmuş çekiştirerek...
           Caddeye atladı adam. Hızla kendine doğru gelmekte olan aracı fark etmeden.
           Acı bir fren sesiyle çınladı etraf. Trafik durmuş, yerde yatan adamın etrafını  kalabalık sarmıştı bir anda.
           “Yaşıyor mu Yaşıyor mu?” dedi biri.
           “Kımıldadı ben gördüm.” dedi başka birisi.
           Konuşmalar beyninde çınlıyordu sanki yerde yatan adamın.
           Gözlerini açtığında hastanedeydi. Karısı başucunda ağlıyordu.
           “Gördüm...” dedi, fısıltıyla. “Kızımızı gördüm.” Yeniden kendinden geçti.
            Çarpmanın etkisiyle hayal gördüğünü düşündü karısı. Üstünde durmadı.
            Birkaç gün hastanede kaldıktan sonra evlerine çıktılar. Başında çarpmanın etkisiyle oluşan  bir yara vardı. Dikiş atılmıştı. Kolu kırılmış vücudunun çeşitli yerlerinde sıyrıklar oluşmuştu. Kalıcı, önemli bir şeyi yoktu.
           “Sen...” dedi adam karısına. “Beni ciddiye almadın ama ben gerçekten kızımıza çok benzeyen, elinde de kızımızın kolsuz bebeği olan bir çocuk gördüm.”
            Kadın kocasının hastanedeyken sayıkladığını düşünmüş ve üstünde durmamıştı, sanki ilk kez duyuyormuş gibi bir çığlık attı."Nee?” dedi. Sesinden kendi de korktu. “Nerede?  Ne zaman? Doğru mu? Hayal görmüş olmayasın öncekiler gibi? Emin misin? " Kendini kaybetmiş gibiydi. Yerinde duramıyor, odanın içinde oradan oraya gidip geliyordu. Gözlerinden yaşlar boşalıyordu. Bir taraftan da inanamıyor. "Yanılmışsındır. Tanıyabilir misin bunca yıldan sonra? Büyümüştür yavrum.  Dedi, sesi titreyerek. “Oydu...” dedi adam. "Eminim. Haydi kalk gidiyoruz. Hatırlıyorum o evi. Gidip soracağız kızımızı." 

"Bir dakika! Şimdi biz kapıya dikilince verecekler mi kızımızı?" Dedi karısı.
          Önce karakola gittiler. Durumu anlattılar. Konuyu biliyordu zaten memurlar,  ailenin tüm yaşadıklarını da. Bir polis aldılar yanlarına. Adamcağızın  kazadan önce kızını gördüğü eve gittiler.
           Kapıyı eli yüzü düzgün kibar bir kadın açtı "Buyurun memur bey. Bir terslik mi var?" dedi . Şaşkın ve telaşlı. Karşısında polis, yanında da başı sargılı ve kolu alçılı bir  adam görünce.
           "Bu karı koca dört yıl önce kızlarını kaybettiler. Sizin kapınızın önünde görmüşler bir hafta kadar önce."
            Polis sözünü bitirmeden adam; "Siyah dalgalı saçları, simsiyah gözleri vardı. Beyaz tenli, dokuz yaşında."
            “Allah Allah! Benim kızım sarışın. On yaşında nereden çıkardınız?"
             " Yanında bir kadın vardı. Çocuğu kolundan çekiştirerek götürdü” dedi adam.
            “Aa! Hatırladım, sadaka istemeye bir kadın geldi. Yanında tarifinize çok uyan bir kız çocuğu vardı. Çocuk o kadar güzel ama o kadar çelimsiz ve solgun görünüyordu ki, çok acıdım. kızımın kıyafetlerinden verdim kadına, çocuğuna giydirsin diye. Aldılar ve gittiler.”

nurten y tartaç

                                                    Devamı Var…