Yaptıkların İçin Hiç Teşekkür Etmiş miydim Babam? Ya Da Yaptıklarım İçin Özür Dilemiş miydim Hiç..?

Sanmıştım ki sen hep olacaksın. Babamsın ya, mecbursun... Hep yanımda kalacaksın. Ben ne zaman güçsüz hissetsem yaslanacağım omuzlarına. Bana destek olacaksın.
Nereden bilirdim, daha 57 yaşında gideceksin aramızdan.
Bildiğim tüm doğrular tüm inançlar yeni baştan şekil almak zorundaydılar senin ardından...

***

Benim doğum günüm bugün diye, sınıf arkadaşlarımı eve çağırmıştım. Çağırmıştım ama evdekilerin haberi yoktu. Üstelik doğum günüm de değildi zaten. Doğum günüm Ocak ayında kış ortasında. Oysa şimdi mevsim yaza yaklaşıyordu. Nereden çıkarmıştım bilmiyorum. Yedi ya da sekiz yaşındaydım. Birinin doğum günüydü de ona mı heveslenmiştim? Hiç hatırlamıyorum… Sekiz on kişi vardı sanırım gelenler. Ağlamaya başlamıştım şimdi ne yapacağız? diye. Kimse gelmez diye mi düşünmüştüm acaba..? Babam ” Hadi çocuklar size bir masa hazırlayalım...” demişti. Onları da hazırlığa ortak ederek. Evimizin yanındaki meyve bahçesinin ortasına masa ve sandalyeler koymuş, hemen bakkala giderek bisküvi falan almıştı. O zamanlar şimdiki gibi çeşit çeşit pastalar, börekler bulunmazdı her istediğiniz anda. Bir mahalle bakkalı vardı. Orada ne varsa artık… Evde annemin aceleyle hazırladıklarıyla da, güzel bir doğum günü yapmıştık o gün.

Sana o gün teşekkür etmiş miydim Babam? Beni arkadaşlarımın yanında mahcup etmeyip , sanki gerçekten doğum günüm o günmüş gibi davrandığın için…

Annem yine acılar içinde kıvranıyordu. Teyzem ve anneannem vardı yanında . Üzüntüyle ve ne yapacaklarını bilmez bir durumda aralarında konuşuyorlardı “ Bu sefer daha şiddetli oldu ağrısı, ne yapmalı ki? ” falan diye. (Annemde, FMF- Akdeniz Ateşi - hastalığı vardı. Yıllarca bilememişlerdi ama. Şiddetli ağrılar içinde kıvranırdı sık sık. Üç dört gün sürer, sonra hiçbir şeyi kalmazdı.) Küçüktüm. Bu konuşmalar beni çok korkutmuştu. Bu sefer ölecek annem diye düşünmüş olmalıyım ki, gözyaşlarımı tutamadım. Kiler olarak kullandığımız gözden uzak bir odamız vardı. Ağladığımı kimse görmesin diye oraya koştum. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Ellerimi gözlerimden çektiğimde babamı gördüm karşımda. Önümde diz çökmüş, öylece bana bakıyordu. Ellerimi tuttu, başımı göğsüne bastırdı. Ağlıyordu babam...  Babamı hep sert, güçlü görmeye alışmıştım. Böyle sarsıla sarsıla ağlarken görmek beni ürküttü. Korktum sanırım. Babamın yüzüne bakamıyordum. Hızla kaçtım odadan.

O gün çok üzülmüştün değil mi babam? Senden özür dilemiş miydim, acılarını deştiğim için..?

Annem hasta olduğu zamanlar ev işleri bana kalıyordu. Dersim çok da olsa, ya da sınavım olsa da durum değişmiyordu. Önce ev işlerini halletmem gerekiyordu. Tabii bir taraftan temizlik yaparken bir taraftan söyleniyordum. “Benim dersim var. ” diye. Sinirden kıpkırmızı olduğum o zamanlarda, o sert adamın içindeki naif, duygulu kişi ortaya çıkar, ” Yanakların kızardığı zaman ne kadar güzelleşiyorsun hiç haberin yok.  Git bak şu aynaya ne güzel olmuşsun “ derdi. 

En sinirli olduğum anlarda buna benzer davranışlarınla beni mutlu eder ve iyi hissetmemi sağlardın ya…

Kendimi tüm sıkıntılı ve acılı durumlarda bile prenses gibi hissettirdiğin için sana hiç teşekkür etmiş miydim Babam..?

Anneler gününde anneme hediye alırken beni de ihmal etmezdin. Bir keresinde bir parfüm almıştın anneler gününde. Daha sonra aldığım hiçbir parfüm o kadar güzel kokmadı Babam…

Eve gelirken, kaldırım taşının arasından çıkan minicik bir papatyayı koparıp getirmiştin ” Çİçeğime çiçek getirdim” diye.

Beni her zaman özel hissettirdiğin için sana teşekkür etmiş miydim..?

Kilo aldım diye  rejime girdiğim dönemlerde Annemle didişirdim, "yaa niye mantı yaptın? biliyorsun rejimdeyim. Ben yemiycem." diye. Böyle kapris yaptığımda, hiç fark ettirmeden ve hiç üşenmeden beş kat inip sevdiğimi bildiğin şeyi getirirdin ya…

Babam, bunun için teşekkür etmiş miydim sana..?

İş yerindeki arkadaşlarım arasında Annemin yemekleri meşhurdu. Hepsi de bize gelmiş, annemi de babamı da tanıyan seven insanlardı. Bizimkiler de onları çok severlerdi. Ben telefonla konuşurken; Annemin yaprak sarması, gözleme, bazlama, mantı börek (özellikle kol böreği) gibi yemeklerinden birini yaptığını duyduklarında “Ayy ! Kimbilir ne güzel olmuştur. Biz de isteriz “ derlerdi de, sen hiç üşenmez, iş yerime kadar getirirdin ya Annemin yaptıklarından…

Ya da evlendikten sonra dolmuşlarla, üstelik rahatsızken bana yiyecek taşırdın ya…

Seni oralara kadar yorduğum için hiç teşekkür etmiş miydim Babam..?

Ölümünden bir hafta önceydi. Mert’i parka götürmek istemiştin. İki buçuk yaşındaydı Mert ve ele avuca sığmaz bir çocuktu. Ben bile zor kontrol ediyordum yolda. Elini tutturmaz oradan oraya koşardı. Rahatsızdın, Seni parkta çok üzecekti Babacığım. Bu nedenle demiştim, "Ben de geleyim sizinle " diye. Kırılmışsın bana “Bana güvenemedi” demişsin Anneme. Bilemedim. Affet beni babacığım. Yıllardır bunun pişmanlığını yaşıyorum içimde …

Bu olaydan sonra senden özür dileme şansım olmadı. Bir daha görüşemedik…

En son Anneler gününde ziyaret etmiştim mezarını. Otlarını temizledim. Her zaman olduğu gibi yanımdakileri uzaklaştırdım ve uzun uzun sohbet ettik seninle. Nasıl mutlu oluyorum bir bilsen, toprağını sulayıp, kuşlara su koyduktan sonra seninle konuşmaktan, dertleşmekten, anlatmaktan sevinçlerimi, kederlerimi sana.

***

Keşke keşke sevgilerimizi ertelemesek. Doya doya sarıp sarmalasak sevdiklerimizi. Henüz vakit varken.  İş işten geçmeden…

Başta sevgili eşim Merih'in ve tüm baba ya da baba adayı arkadaşlarımın babalar gününü kutlarım…