TİN TİN TİNİ MİNİ HANIM…

 
     Dün oğlumun üniversite sınavına girdiği okul, tek katlı eski evlerin bulunduğu bir semtteydi. 
    Evler eski ,bakımsız ama yemyeşil bahçelerin ortasındaydı. Bahçelerde Üstü çağlalarla dolu kayısı, meyveleri  yeşilden kırmızıya dönmeye başlamış kiraz ağaçları vardı. Dalları  bahçelerden sokaklara  taşan dut ağaçlarının altı, çoktan olgunlaşıp dökülen dutlarla doluydu ve hemen her evin bahçesinde ceviz ağaçları, koca koca ceviz ağaçları vardı.
    Vakit geçirmek için sokak aralarında dolaşıyordum. Dalından kopardığım bir ceviz yaprağını elimde hafifçe ezerek burnuma götürdüm... Bu koku…?   Bu koku…? 
     Ve… Bir anda kendimi yine çocukluğumda, koskoca bir ceviz ağacının tepesinde, köye konser verirken buldum… Ağaç bir evin önünde (sanırım muhtarın eviydi) geniş bir alanın ortasındaydı …
      Bu köye yeni gelmiştik. Çok da kalmadık. Öyle anımsıyorum.  Benim Canım Babacığım yine Don Kişot’luk yapmış, yel değirmenlerine yalnız başına saldırmıştı… Okulda kabul edemediği bir haksızlık olmuş. Ve tabi Babam yine susamamış, karşı koymuştu. Sonuç: Bu köye sürülmüştü. Aslında bunu tam anımsamıyorum. Sinirlenip kendisi  tayin dilekçesini vermiş de olabilir. Aklımın erdiği sonraki yıllarda da, buna benzer davranışları olmuştu çünkü…
      .Ben yukarıda cıyak cıyak şarkı söylerken, Annem yine aşağıda bağırıyordu, ağaçtan ineyim diye…
      ”Gözü kör olmayasıca, in aşağıya rezil ettin beni”… Niye rezil etmişim ki? Şarkı söylüyorum şunun şurasında…
 
                        
                    Şeftali ağaçları, şeftali ağaçlarııı
                 
                    Türlü Çiçek Başları, türlü çiçek başlarıı

                    Yaktı Yandırdı Beni , yaktı yandırdı beniii
                     Yarin Hilal Kaşlarııı, yarin  hilal kaşlarııı

                    Tin Tin Tini mini Hanım, tin tin tini mini hanımm

                    Seni Seviyor Canım, seni seviyor canımmm
                     Bahçelerde İdrişah, bahçelerde idrişahhh
                     Boyu Uzun Kendi Şah, boyu uzun kendi şahh
                    
                     İki Gönül Bir Olsa, iki gönül bir olsaa

                     Ayıramaz Padişah, ayıramaz padişahh

                     Tin Tin Tinimini Hanım, tin tin tini mini hanımmm

                     Seni Seviyor Canım,seni seviyor canımmm

                ***

          O yıllarda Ayşecik ( Zeynep Değirmencioğlu)  filmleri pek revaçtaydı.
          Küçücük çıtı pıtı bir kız çocuğunun bütün aileyi, köşkte  çalışanları, hatta kasabı, bakkalı ve de şişman manavı, yaramazlıklarıyla canlarından  bezdirdiren ama sonunda verdiği mesajla (!) mutlaka herkesi hizaya sokmayı başaran afacan bücürün hikayesini anlatırdı filmler. Bazen de fakir çocuk olurdu Ayşecik. Yüklendiği misyon aşağı yukarı  aynıydı. Daha sonra bu kadroya Ömercik de eklenecekti.
         Babam bizi, gelen her Ayşecik filmine götürürdü. Sıkı takipçisiydik bu filmlerin. Başka bir eğlence de yoktu zaten. Bir radyo bir sinema.
        İşte ağacın tepesinde avazım çıktığı kadar bağırarak söylediğim bu şarkı, bir filminde Ayşeciğin söylediği şarkıydı.
        Filmde 7-8 ( tam anımsayamıyorum) yaşlarında bir kız kısacık, alabildiğince bol büzgülü eteğinin altından fistolu jüponu görünen, belinde elbisesinin kumaşından kalın bir kemerle arkada kocaman fiyonk yapılmış kıyafetiyle şarkı söylüyordu. Elinde çok süslü küçük bir şemsiye vardı.”Tin tin tini mini hanımmm” dedikçe şemsiyeyi çeviriyordu başının üstünde…
        Ben kendimi her filmden sonra, oradaki çocuğun yerine koyar, tek kişilik piyeslerde hem kendimi, hem karşısındakini oynar ve konuştururdum. Ayşecik bile bu kadarını yapamazdı herhalde :)
       “canımın içi babacığım, doğru mu söylüyorsun?”
       “canımın içi kızım,  sana yalan söyler miyim?”
        Sonraa… Yakalıyor Ayşecik babasının yalanını…

        Ben evde aynanın karşısında, bu sahnelerin tekrarını 'oynarken' nasıl ağlıyorum nasıl ağlıyorum, görseniz içiniz parçalanır. Sanırsınız soygunculuk yapan benim Babam ve benim oyuncak ayımın içinden çıkmış elmaslar… O kadar etkilenirdim yani…

****
       İşte böyle canım oğlum... Ben bu yemyeşil daracık sokaklarda, yüzümde geçmişimden çaldığım çocuksu gülücükle dolaşırken, sen içeride kan ter içinde, diğer şıkları eleyip de, o iki şıktan hangisinin doğru olduğuna karar verme konusunda gel gitler yaşıyorsun büyük ihtimal. Ki, o iki şık hep tereddütte bırakır insanı. İkisi de doğru gibi durur, çok emin değilsen cevabın hangisi olduğundan…
      Senin için her şeyi yaparım biliyorsun. Keşke beni oturtsalar senin yerine o sıraya ve izin verseler de bari Türkçe sorularını ben cevaplasam :) Ama olmaz. Yapamam.
      Bu senin yapmak zorunda olduğun bir şey.  Sen şimdi diyeceksin ki, ben sanatçı olmak istiyorum ne işim olur benim trigonometri ile..? Evet ama Türkiye’de bunu anlatacağın bir makam yok. Zaten bu stres ve baskı altında yapılan 3 saatlik sınav da ne denli gerçeği yansıtıyor ki? Bu nu da anlatacak bir makam yok. Ne çıkarsa bahtına artık…
       Canım Alp’im, senin ve tüm öğrencilerin sınavdan istediğiniz sonucu almanızı dilerim…