Geçmiş zaman olur ki,hayali cihan değer

   

Çağlalar ,erikler yenecek duruma geldiğinde, Anneannem teakkuza geçerdi, torunlar ağaçlara saldırmasınlar diye. Namazını pencerenin önündeki sedirde kılardı, bir taraftan da göz ucuyla bahçeyi kolaçan etmek için :) Biz de bir çözüm bulmuştuk tabii. Anneannem ne zaman secdeye varsa, o birkaç dakikalık zamanı değelendirir, birimiz gözcü olur, diğerlerimiz Anneannem ayağa kalkana kadar, ne kadar koparabilirsek toplardık ağaçlardan. Bazen de, cebimiz çağla doluyken yalvarırdık Anneanneme “Ne olur sadece bir avuç ver” diye. Kıyamazdı tabii. ” Yavrum hasta olacaksınız, yoksa niye vermeyeyim.” Söylene söylene erik ve kayısı çağlası doldururdu avcumuza.

Anneannem’in, iki dayımın ve teyzemin oturduğu evler birbirine bitişik tek katlı eski Anadolu evlerindendi. Bir tarafından bir caddenin, diğer tarafından başka bir caddenin geçtiği koskacaman bir bahçenin ortasındaydı. Her iki caddeye de açılan iki kapısı olan bir avluyla çevriliydi.

Bahçenin ortasında kayısı, kiraz, vişne, erik ağaçları , evlerin önünde sıra halinde kavak ağaçları vardı. Kavak ağaçlarının devamında sebze yetiştirilen bir alan bulunuyordu... Anneannemin oturduğu evden bahçeye birkaç basamak merdivenle inilirdi ve hemen bahçenin başladığı yerde ,önünde bir yalak olan bir çeşme vardı. Burada Anneanne'min ve teyzemin çamaşır yıkadıklarını hatırlarım. O zamanlar evlerde çamaşır makineleri yoktu. Ya da çok yaygın değildi hatırlayamıyorum. Ağaçların ortasındaki boş alanda bir kuyu vardı. Üstündeki makarasına sarılı kalın ipin ucunda bir kova bağlı dururdu. Makaranın yanındaki kol çevrilerek kuyudan su çekilirdi. Buraya yaklaşmak bize yasaktı.

Bizim evimiz iki sokak uzaktaydı. Kuzenlerimizle oyun oynamak için daha kahvaltıyı bitirmeden sofradan kalkar, “Anneannemde yiyeceğiz” diye oraya koşardık. Onunla kahvaltı yapmak çok hoşuma giderdi . Oysa çayı duru sudan bir parça koyu olur, kahvaltılık olarak ta pek birşeyi olmazdı ama onun sofrasında bulduğum lezzeti hala özlerim. Belki de sevgisini hissetiğim içindi.

Bu sevgiyi özellikle kardeşim (benden bir yaş küçük) çok “güzel”kullanırdı. “Anneanne biliyomusun? Babam bana hiç para vermedi. Çok dondurma istiyo canım! Bana para verir misin?” Oysa evden çıkarken Babamdan para almış olurdu . Kadıncağız söylene söylene “Oğlum zikke mi kesiyom (para mı basıyorum) ben” der ama bir taraftan da elini koynuna atıp, küçük bir kese çıkarır ,içini görmeyelim diye yan dönerek parayı çıkarıp verirdi kardeşime.

Oyun oynamak için her fırsatta oraya koşmakta hiç haksız sayılmazdık. On tane kuzenimiz vardı. Bizden birkaç yaş küçük ya da birkaç yaş büyük. Ve hepsi de ordaydılar.

Bahçede oynamakla yetinmez caddeye çıkıp orada oynardık. Vızır vızır arabalar yoktu o zamanlar. Tek tük araba geçerdi. Çokça da faytonlar. Faytonların sesi de Arnavut kaldırımı caddelerde bir kilometre uzaktan duyulurdu. Tak tuk tak tuk… Yani caddeler gayet emniyetli oyun alanlarıydı . Yalnız birgün benim yaptığım gibi, körebe oynarken yoldan geçen bir adama “Yakaladım yakaladım” diye sarılmak gibi riskler vardı tabii… İp atlamak, top oynamak için de caddeyi kullanırdık.

Bugünkü çocuklar gibi bigisayar başında değildik. Biz hep sokakta oynardık. Şimdi çocuklara bakıyorum da, arkadaşları yok, oyun oynamayı bilmiyorlar… Harika besleniyorlar. Tertemiz suratlı ,temiz giysili ama yalnızlar.

Oysa ne güzel oyunlarımız vardı bizim. Şimdi birçoğunun adı bile unutuldu … Birgün eski oyunlarımızı hatırlatan bilmeyenlere anlatan bir yazı yazacağım, hatırladığım kadarıyla…

Bugün kahvaltıda, şimdi yerinde dayımın apartmanı olan o bahçeyi, oyunlarımızı ,Anneannemi anlattım oğullarıma…Onun çakır gözlerini, yumuk yumuk yanaklarını, dişleri olmadığı için ağzını titrete titrete gülüşünü ne çok özlediğimi fark ettim anlattıkça. O'nu, Annemi, Teyzemi özlediğimi…Onlarsız eksik olduğunu birçok şeyin…