Foto internetten
O diziden ötekine atlarken hayat,
sindire sindire izletirken kendini
pür dikkat,
pılımı pırtımı tıkıştırıp bir bavula,
ilk trene atsam kendimi.
En son istasyonda insem.
En uzakta...
Bir gelincik tarlasının ortasında;
gölgemi yere serip,
bulutu güneşe örtsem.
Elimde kadehim,
kadehimde eskimeyen anılar olsa...
"Deli mi ne..?"
Der gibi ötse tepemde şaşkın tarla kuşu.
Gece olduğunda esrarlı gölgelere dönüşse ağaçlar.
Ve dallarından
büyülü fenerler gibi ateş böcekleri sarksa.
Bir derin uykuya dalsam sonra...
Sanki yüz yıl uyumuş gibi uyansam
Ahh!
Bir nefesçik mola versen hayat.
Gitsem...
Kafamı dinlesem biraz.
Söz...
Yine döneceğim;
gerçek gibi yalanlara,
yalan hayallere
ve şu yalancı aleme...
nurten yiğit tartaç
( 20. 03. 2015 )