(Tablo: Josephine Wall )
Çocuktuk...
Kafdağının ardındaki masal ülkesinde yaşardık.
Kendi masallarımızı yazar,
kendi masallarımızda iyileri oynardık.
Vay halineydi kötülerin...
Bulutlar oyun bahçemiz,
dolunay sığınağımızdı.
En büyük sırdaşımızdı yıldızlar...
Bu yüzden,
bir tek onlar görürdü gözyaşlarımızı.
Ve
yağmur olur yağarlardı gökten gözlerimize...
Biz,
sanki daha dün çocuktuk...
Ne zaman büyüdük..?
Ne zaman düştük Kafdağı'nın bu yüzüne.. ?
İlk, kim çaldı saflığımızı..?
Kim boyadı düşlerimizi kızıl kana..?
Sahi... gökten güneşi kim kopardı..?
nurten y tartaç
(5 Haziran 2015)
onları toplayıp cezalandırmalı talan ettiler sevgilei ve doğallıkları.
YanıtlaSilkaleminize yüreğinize sağlık:)
Ne güzel bir şiir, bizi çocukluğumuza götüren. Yüreğiniz dert görmesin. Kaleminiz daim olsun. Sevgiler.
YanıtlaSilVe sonra kötüler nasıl bu kadar çoğaldı...?
YanıtlaSilGüneşin ışıkları iyilere kadar ulaşamadı mı...?
Elinize, yüreğinize sağlık. Çok duygulanarak okudum. Yukarıdaki iki dizeyi düşündüm. paylaşmak istedim. Sevgiler.
Benzer duyguları sıkça yaşar olduk Çınar'cım. Saflıklarımızı yitirdik, hayallerimiz bitti.. Ne güzel dile gelmiş duyguların, sözler inci tanesi olmuş..Yüreğine sağlık...Sevgiler...
YanıtlaSilSevgisizler kopardı. Kendilerini güneş zannettikleri içindir belki kim bilir.
YanıtlaSilHem kendilerinden hem insanlıktan nefret ettirdiler!
''SEVGİ''yi kelime olarak bile ağzına almak istemeyen taş yürekliler!
Mükemmel bir şiir döktürmüşsün Çınarcığım.
Ellerine, yüreğine sağlık...
Sevgilerimle..
Sahi, kim?
YanıtlaSilsüper zevkle okudum:) bu arada bloğunuzu keşfettim ve takibe aldım 226.kişi olarak bende bloğuma beklerim takibe alırsanız sevinirim sevgilerle esen kalın:)
YanıtlaSil