Ü Z E R İ N İ Z E A F İ Y E T

Bu kadar koşturmacanın sonunda olacağı buydu. Günlerdir,  ahlaya  vahlaya, öksüre hapşura yatak döşek yatıyordum.  Sinüzit faranjit migren üçlemesinin fırsattan istifade hep birlikte atağa geçmesiyle  de iyice yatağa yapıştım kaldım.  Dün sabah nihayet kendimi  daha iyi hissederek açtım gözlerimi  ve hemen balkona çıktım. Özlemişim açık havayı kuş seslerini, ağaçları.   Doğayı çektim içime  derin derin. "ohh" dedim.  Şükrettim yeniden sağlıkla güzelliklerini gösterdiği için Yaradan'a.  Dua ettim hastalara, deva bulsunlar dertlerine diye.

Gözüm açıldı ya, kim tutar beni?  Attım kendimi dışarı.  Severim ben; bazılarına kasvetli gelen böyle, kapalı yağmur kokan, toprak kokan havaları...  Yürüyüş yolunun ortasındaki geniş yeşillikte, günlerdir yağan yağmur nedeniyle, artık toprak suya iyice doyduğundan, minicik dereler  gibi su birikintileri oluşmuş.  İki yanında çimenler büyümüş boy atmışlar,  sarı  minik çiçekler yeniden can bulmuşlar,  aldanıp bahar kokan havaya.  Dallarda kurumaya yüz tutmuş sarı yapraklar arasındaki birkaç asi dikbaşlı yeşil yaprağın, inatla ısrarla doğaya direndiklerini gördüm gülümseyerek, gıptayla...

Eve döndüğümde;  TV de Sihirli Annem dizisinin bininci kez gösterimini izlerken yüzümde kocaman bir gülücükle yakaladım kendimi.  Oysa ne zaman tv yi açsam karşımda bulduğum bu dizinin bir özelliği yok benim için. Sadece yürüyüşten sonra, güne başlamadan önce, elime kahve fincanımı almış, kanepeye uzanmış keyif yapıyor, bir elimde de kumanda aleti kanal kanal dolanıyordum beklentisiz, öylesine.  Ne zaman bu diziye rastladım ve ne zamandır izliyordum farkında bile değilim.  Bir baktım;  ağzım koca bir fiyonk,  öylee mutlu mesut izliyorum. Dizideki ne, bu kadar hoşuma gitmişti bilmiyorum:)

Baktıklarımı daha güzel görmeme  neden olan şey;  yeni hastalıktan kalkmış olmanın verdiği, rehavetle karışık, hayata kaldığım yerden başlıyor olmanın, yeni güç heyecan ve enerjisi olmalı...