HASAN ÖĞRETMEN ( 1. Bölüm )

Ortasında tek tük ağaçların olduğu sararmış tarlaların arasından, kıvrım kıvrım uzayıp giden toprak köy yolunda çukurlara girip çıktıkça,  tahta tekerlekleri takur tukur sesler çıkararak  ilerliyordu at arabası. Yazın bu son günlerinde güneş tepede olabildiğince yakıcı parlıyordu. Arabayı çeken yorgun at, boynuna takılı saman torbasını arada bir savurtturarak homurdana homurdana yemini yiyordu, bezgince ilerlerken. Hasan, at arabasının arkasına oturup bacaklarını aşağı sarkıtmış, saman balyalarına sırtını dayamış, koltuğunun altında küçük tahta bavulu, kendi memleketine hiç benzemeyen bu çorak manzarayı seyre dalmıştı. İlk göreve başlamanın heyacanıyla biraz tedirgindi. Daha on yaşında yatılı öğretmen okulunda okumak için ayrılmıştı köyünden. Okulunu bitirip de bu Orta Anadolu köyüne tayini çıkana kadar da kendi memleketi ve okulu dışında hiçbir yer görmemişti.

Oğul sen okuyacaksın demişti yaşlı anacığı. Kurtar kendini. Sekiz çocuğunun en küçüğü tekne kazıntısı oğlunun kıymeti ve sevgisi başkaydı kadının gözünde. Şalvarının cebinden çıkardığı birkaç kuruş bozukluğu sıkıştırmıştı  avucuna yol parası etsin diye. O kadar. Sadece yol parası ve elindeki küçük torbada üç beş çamaşırı, düşmüştü yollara Hasan küçücük yaşında…

Anacığı, oğlunu nasıl gururla yolcu etmişse okuması için, aynı gururla karşıladı okulunu bitirip döndüğünde. Daha hasretine doyamadan da bilmediği bir memlekete, yeni hayatına doğru yolcu ediyordu, arkasından bakraçla su dökerek…

***

Ortasında tek bir ağacın olduğu koskoca  çıplak araziye takıldı gözü hayretle. Şimdiden özlemle burnunda tütüyordu yemyeşil ormanlarla kaplı memleketi. Anacığının, ayrılırken gözlerinden ayıramadığı gözleri ve göz pınarlarında parıldayan akıtamadığı yaşları düştü aklına. İçi titredi... Ağlamak istedi. Koca adamdı artık, olmazdı. Yutkundu… Omuzlarını kaldırdı daha bir dik, vakurla yaslandı saman balyalarına…

  Üstünde ağabeylerinin verdiği parayla aldığı takım elbisesi ve  başında sekiz köşeli kasketi vardı… Denemek için bu yeni ve ilk takım elbisesini giydiğinde, kırık, sırları dökülmüş, kim bilir ne zamandan beri aynı yerde asılı duran aynadaki görüntüsünü pek yakışıklı bulmuştu anacığı… 

Kasketini çıkarıp alnında biriken teri sildi cebinden çıkardığı kumaş mendiliyle ve tekrar özenle katlayıp cebine yerleştirdi. Kasketini elinde evirdi çevirdi, elinin tersiyle tozunu çırptı, tahta bavulunun üstüne koydu.  İyice sıcak bastırınca ceketini de çıkardı istemeye istemeye.  Ceketiyle girmek isterdi köye. Resmi, önemli bir hava veriyordu ne de olsa… Onu da tersini çevirerek katladı, kasketin yanına koydu.

“Geldik köye öğretmen oğlum” dedi güneşten kavrulmuş yüzü derin çizgilerle dolu at arabasının sürücüsü yaşlı adam, eliyle ilerde tek tük görünmeye başlayan kerpiç evleri göstererek…


DEVAMI  VAR


nurten y tartaç