HASAN ÖĞRETMEN ( 2. Bölüm )

 

At arabasının yaşlı sürücüsü alnından süzülen ve yüzündeki derin kıvrımlardan yol bulup akan terleri sildi elinin tersiyle. Son bir kez daha asıldı dizginlere. Elindeki kırbacı şaklattı havada “Dehaa” diye bağırarak. Atlar adamın sesinden mi, havada yankılanan kırbaç sesinden mi ürkmüşlerdi bilinmez... Hızla atıldılar ileri doğru. Aynı dizginle bağlı olduklarından habersiz birbirleriyle yarışarak, hırlaya hırlaya koşturmaya başladılar. Hasan arkada daha bir sıkı yapıştı tahta bavuluna ve at arabasının tahta korkuluklarına…

***

Muhtarın okul diye gösterdiği kerpiç binanın içinde ne sıra, ne kara tahta, ne de burasının okul olduğunu düşündürecek herhangi bir şey vardı. Bırakın sırayı, tahtayı, yıkık dökük bu harabenin bir kapısı bile yoktu… Büyük bir hayal kırıklığı yaşıyordu Hasan öğretmen, büyük umutlarla geldiği bu yabancı köyde…

Dilekçeler yazdı ilgili makamlara durumu anlatan. Okullar açılmak üzereydi ve henüz olumlu hiçbir cevap alamamıştı. Sonunda iş başa düştü. Muhtara köydeki gençleri toplayıp okula getirmesini söyledi. Köy enstitüsü mevzunu olduğu için elinden her iş geliyordu Allah'tan. Kolları sıvadı. Önce ahırı andıran bu kerpiç yapıyı onardı... Zeminini toprak ve saman karışımından hazırladığı çamurla sıvadı ve duvarları bembeyaz kireç boyayla badana yaptı köy delikanlılarının da yardımıyla. Sonra okulun etrafını taş bir duvarla çevirdiler. Kasabaya giderek eşyaları yenilenen bir okulun kırık dökük masa ve sıralarını at arabasına yükledi köye getirdi. Önce getirdiklerini bir güzel tamir edip cilaladı. Bir odayı, kara tahtası, sıraları, öğretmen masası, masanın tam arkasında duvara astığı kocaman Atatürk resmiyle sınıf haline getirdi. İkinci odayı masa - sandalye ve tam karşı duvara ansiklopedi ve kitaplarla doldurmaya çalıştığı bir kitaplık yerleştirerek kendisi için müdür odası yaptı. Okulun hem tek öğretmeni hem müdürüydü artık.  Birinci sınıftan beşinci sınıfa kadar bütün öğrencilere aynı sınıfta ders verecekti. 

***

Hasan üçüncü odasını da evi olarak kullandığı okuldan, kasabaya gitmek için özenle hazırlanarak çıktı. Çeşmenin başında su doldurmak için bekleşen kızların hayranlık dolu kaçamak bakışlarını, kıkırdaşarak kendisiyle ilgili konuştuklarını duymamış, onları hiç görmemişçesine kendinden emin, köy çeşmesinin önündeki su birikintisini taşlara basa basa sekerek geçerken, dudağının kenarında çapkın bir gülümseme belirdi. Gördüğü ilgiden oldukça memnundu... 

Herhangi bir araç bulmaktan umudunu kesince köyün çıkışına kadar yürüyüp, Kızılırmak’ı kayıkla geçmiş, sonrasında da  kasabaya kadar da yürümeye karar vermişti. Yazın bu son günlerinde hava oldukça sıcak ve bunaltıcıydı ama Hasan’ın umurunda bile değildi. O mutluydu. Ve biraz da heyecanlı…   Ellerini cebine soktu keyifle. Ayağının ucuyla bir taş fırlattı toprak yolun tozunu savurtarak…  Memleketinin yaylalarından  yanık bir türkü düştü diline…


DEVAMI  VAR


nurten y tartaç