ŞAKRAN CEZAEVİNDEN YÜKSELEN ÇIĞLIKLARI DUYAN VAR MII ..?

Gün geçmiyor ki; bir çocuk yuvasında, bakımevinde, cezaevinde yaşanan işkence, baskı, taciz, tecavüz haberleri duymayalım. Artık kanıksadık mı bu tür haberleri bilmiyorum.  Yazılı basında ve tv lerde bile fazlaca yer bulmuyor. Daha doğrusu gündemde diri  tutulmuyor. Söylenip geçiliyor. Ve sorun öylece olduğu yerde duruyor. Günden güne büyüyerek.

 Bergama, Pozantı derken, İzmir Aliağa Şakran Çocuk Cezaevinde yaşananlar gündeme geldi şimdi de. Tüyler ürperten, kan donduran olayları dehşetle okudum. Okuduktan sonra da uzun süre kendime gelemedim. Gerçek anlamda sarsıldım. 

Herhangi bir şekilde ve nedenle suç işlemiş, suça itilmiş çocuklar devletin koruması altında cezaevlerinde tutulurlar. İşledikleri suçun cezasını çekip yaptıkları yanlışlıklardan dersler çıkarsınlar, hatalarının bilincine varmış olarak yeniden topluma karışıp daha iyi bir noktadan hayata başlayabilsinler diye. Amaç bu olmalı...

Oysa gerçek, olması gerekenden çok uzak bir noktada. Çağdaş sosyal hukuk devletinde çocukların doğuştan sahip oldukları hakların - Çocuk Haklarının - kağıt üzerinde kalmayıp, uygalanabilir olması gerekmektedir.

Tık lütfen

Ne yazık ki, bütün çocuklar, babalarının güçlü kanatlarının altında, analarının dizinin dibinde ve sıcacık yuvalarında sonsuz bir güven duygusuyla yaşama şansına sahip değiller. Bir evi, aileleri, koruyucu - kollayıcıları olmaksızın sokaklarda her türlü tehlikeye açık yaşayan binlerce çocuk var. Hergün köprü altlarında, caddelerde, yol kenarlarında, kuytularda görüp, görmezden geldiğimiz çocuklar. 

Keşke olmasa ama kimse, birgün suçlu konumuna düşmeyeceğini garanti edemez. Hele doğru yolu gösteren ona örnek olan biri yoksa kişinin yanında ve hele de o bir çocuksa suç işlemesi neredeyse kaçınılmaz olur. 

Devletin en başta yapması gereken, tüm çocuklara eğitim haklarının tam ve eşit olarak sağlanması olmalı. Çünkü bir ülkenin geleceğine sahip çıkacak nesiller çocuklardır. İyi eğitilmelidirler.

Ama eğitimli ya da eğitimsiz, bir ailesi olan ya da sokaklarda yaşam savaşı veren suça bulaşmış çocuk sayısı oldukça yüksek. Üstelik yapılan istatistiklere göre bu sayı yıldan yıla tehlikeli bir tırmanış gösteriyor.

 Görünen o ki, suç işlemiş çocukları cezaevlerine göndermek  soruna bir çözüm getirmiyor. Tam tersi çocuk yaşta çok ağır şartlarda kontrolsüz denetimsiz belki de bananeci uygulamaların hüküm sürdüğü cezaevlerinde kendilerinden güçlü, kıdemli(!) çocuklar tarafından korkunç şekilde tecavüz, taciz ve işkenceye maruz kalıyorlar. Dışarı çıktıklarında tüm duyguları nasırlaşmış, acımasız kin ve nefretle yoğrulmuş birer suç makinesine dönüşüyorlar. Ve en zayıf zamanlarında kendilerine uygulanan insanlık dışı davranışları başkaları üstünde uygulayarak bir nevi intikam alıyorlar. 

Ve yeniden suç. Ve yeniden hapishane. Hergün daha tehlikeli bir hal alan kısır bir döngü...

Şakran cezaevinde 18 yaşından küçük 3 kız çocuğuna uygulanan tecavüz ve işkence ise başka bir korkunç olay.

şu yazıda


Ve şurada 

Denetimleri yapılmayan ya da laf olsun diye üstünkörü yapılan cezaevlerinde kaderlerine terkedilen çocukları korumak için devlet başka yöntemler bulmalı...

 Çocuk suçluların başında sokak çocukları geldiğine göre, öncelikle onlara yönelik güçlü projeler geliştirilmeli, yaptırım gücü yüksek önlemler alınmalı. Mesela çocuk sarayları yapılsa birkaç tane, farklı şehirlerde. Öyle dünyanın diline destan gösterişte falan olması gerekmiyor. İşlevselliği olsun yeter. Çocuklar müzik, el sanatları ve sanatın diğer dallarında eğitilseler buralarda. Kendi günlük masraflarını çıkaracak kadar ücret karşılığında iş imkanları sağlansa bina içinde ve çevresinde. Gönüllüler tarafından ya da ikinci bir iş olarak bu işe gönül vermeye hazır öğretmenler tarafından asgari bir ücret karşılığında basit düzeyde dersler verilse. Kendi başına buyruk yaşayan, kimsenin kontrolü altına girmeye alışık olmayan sokak çocuklarını sıkmadan eğlendirerek eğitebilsek. Çocukları oldukları yerde rehabilite eden, hayata daha güçlü, güler yüzlü bakmalarını kolaylaştıracak psikologlar, pedagoglar olsa yanlarında. 
Böyle bir yöntemle çocukları topluma kazandırmak,
cezaevlerine ayrılan bütçeden daha mı çok yük bindirir acaba ülke ekonomisine..? 

n y tartaç

ALZHEİMERLI ŞEKER TEYZEMLE SOHBETİN TADI

Daha iki yıl öncesine kadar tatlı dili hoş sohbetiyle, çiçekli tokalarla arkada topladığı bembeyaz gür saçlarıyla, o buruş buruş 
yüzünde uzun seyrek kirpiklerle çevrili iri gözleri, minicik burnu, 
sürekli gülümseyen yüz ifadesi ve yaşına inat diriliğiyle her 
seferinde hayran kaldığım, “Hah! İşte tam da böyle yaşlanmak 
istiyorum... " dediğim arkadaşımın annesi ve benim 83 yaşındaki 
pamuk şekeri teyzemi ziyaret ettim bugün.

Şimdi yüksek tansiyonun neden olduğu damar tıkanıklığına
alzheimer da eşlik edince, konuşması çok iyi anlaşılamadığı gibi kelimeleri de birbirinden kopuk, sıralı sırasız, rastgele serpiştiriyor, yine kopuk cümlelerine.


Birçok şeyi unuturken bazı şeylerin nasıl da insan beynine kazındığını, eskiden manevi değeri onun için yüksek olan objelerin, zihin kişiye nasıl bir oyun oynarsa oynasın önemini asla yitirmediğini, insanın sağlığı yerindeyken sevindiği, sevdiği, üzüldüğü şeylere beyin her şeyi birbirine karıştırmışken bile aynı hisleri duyduğunu gördüm, birçok kelimesini anlayamadığım güzel sohbetimizde.

O eski nezaketi ve kibarlığıyla hal hatır sorarken;

“Karın nasıl, kızlar nasıl?” derken, 

“Kocan nasıl, oğlanlar nasıl? ” demek istediğini anlıyorum

Gözleri ışıl ışıl oluyor “Annemi seviyorum. ” derken. Aslında kızını sevdiğini söylemek istiyor.


“Yoğuldular” (?) deyip, eliyle gülleri işaret ediyor. Yüzündeki 
üzgün çizgilerden, gözlerinden geçen buluttan, bahçedeki güllerin 
sıcak geçen mevsim nedeniyle kavrulmasına, vaktinden önce 
sararıp solmasına çok üzüldüğünü anlıyorum. Çok sever çünkü çiçekleri, biliyorum. 


“Benim her şeyim var... ” gibi bir şeyler söylüyor yine anlaşılır 
anlaşılmaz, rastgele ve olur olmaz sıraladığı kelimelerle. 

Gözlerinde iki damla yaş beliriyor. Anlıyorum ki, evini, eşyalarını 
çok özlemiş benim pamuk şekeri teyzem. Uzun süredir evinden uzak, kızında kalıyor çünkü. 


Kahvelerimizi içtikten sonra kapatıyoruz fincanlarımızı, sağlığı 
yerindeyken hep yaptığımız gibi. Ben ona, o bana fal bakıyoruz.  
Bu sefer bizi çok şaşırtarak, daha anlaşılır ve mantıklı kelimelerle 
fincanda gördüklerini sıralıyor bana…

Şeker Teyzemle ( bu benim O'na hitap şeklimdi) sohbet etmek, 
konuşmasının bir çoğunu anlamasam da, bana eski sohbetlerimiz kadar keyif verdi… 

Bir kez daha anladım ki; karşılıklı anlaşmak, kelimeleri yerli yerinde kullanıp, güzel konuşmakla olmuyor yalnızca…



***

Diye yazmıştım Şeker Teyzemle ilgili olarak. ( 13 Eylül 2010 )

Dilinden dökülen kelimeler artık iyiden iyiye birbirine karıştığı son 
zamanlarda bile, yüreğinden hep sevgi döküldü anlamsız kelimelerine. Nereden mi anlıyordum? "Teyzecim! Ben geldim. Nasılsın?" der demez, gözleri parlar, o halinde yerinden fırlar (aslında heyecanla kalkmaya çalışır) sıkı sıkıya sarılır öpücüklere boğardı beni.
 Bir de her seferinde gözlerinden iki damla yaş akıtırdı, 

"Ben... seni... çok çok... sevgi, sevmek, seviyor... gibi kelimeleri bir yığın anlaşılmaz kelimenin arasında sırasız ve yersiz kullanırken. 

O sohbet ederdi bu şekilde, ben de "Evet teyzecim... Haklısınız... 
Tabii... Anlıyorum... Tabii hatırlıyorum. Aa öyle mi..?" gibi sözlerle sohbetine katılırdım, anlamadığımı düşünerek üzülmesin diye.

Şimdi yok artık Şeker Teyzem. Mekanı cennet olsun. :(

n y tartaç

YA O ÇOCUKLAR... ONLARIN DA BAYRAMI MI BUGÜN ..?

Ya;

vurup öldürdüğümüz

hayallerinin üstüne çıkıp tepindiğimiz

körpe bedenlerine kirli pençeler geçirdiğimiz

minicik yüreklerine dünyanın yükünü sığdırdığımız

elinden oyuncağını alıp kocaman adamların koynuna soktuğumuz

ama kocaman amcaların kirlettiği bedenlerini namus uğruna 

toprağa verdiğimiz

açlığa yokluğa mahkum ettiğimiz

bir karış boylarıyla dilenci, hurdacı, çöpçü

ve

kirli nasırlı elleriyle ağır işçi yaptığımız

köprü altlarında yatan anasız babasızlarımız

masalları olmayan

gözlerini rüyaya kapatıp, kabusa açan

uçurtmalarını vurduğumuz 

yarınlarını çaldığımız çocuklarımız...

Onların bayramı da bugün müydü..?


n y tartaç

Dilerim ki;

emek verdiğimiz, uğrunda zorluklara katlandığımız, fedakarlıklar yapıp, ömrümüzü yolunda harcadığımız her şey en sonunda kazanca dönüşsün, yüzümüzü güldürsün elde ettiklerimiz.

"Ohh' be, her şeye değdi..." dedirtsin sonunda.

 Dilerim; bizi, her türlü engeller ve imkansızlıklarla neredeyse pes ettirip "yeter artık!"  deme noktasına kadar getiren, o zorlu yolun sonunda ulaştığımız nokta, çektiğimiz tüm sıkıntıları unutturacak güzellikte olsun. 

Ve, "iyi ki.." dedirtsin.


n y tartaç

PAPATYA FALI

Geçmiş masumiyetlerin derlendiği defterin arasından düşen

tek yapraklı papatya gibi 
yarım kalmış hikayesi

Belli...

Seviyor

sevmiyor

demiş,

'seviyor'da bırakmış

Ve bu yüzden kıyamamış 
o son yaprağı koparmaya.

"Bana da 
kalbin kadar temiz bu defterde bir..."

diye başlamış, 
sonunu getirememiş yazacaklarının da.

Mürekkep dağılıp, 
yazı bozulmuş.

Ahh! küçüğüm...

Dile getiremediklerini 
saklar mısın 
hala derinlerinde..?

İki sayfa arasında sakladığın 
tek yapraklı papatya gibi...

Ya o? 
Biliyor mudur 
Defterinin sende olduğunu? 


      nurten y tartaç

HANGİ ENFLASYON...

Emeklilere yılda iki kez % 3 cük (hatta %2.8) zam yapıldı ya...  Hamdolsun. Ortalama 20 tl. gibi birşey ediyor maaşa yansıması. Bozdur bozdur harca, artanını kafelerde, lokantalarda bahşiş ver, daha da bitiremezsen saç etrafa toplasın garibanlar hayrınıza. 

Dediler zahir. 

Bir de şey vardı hani... Yıllık enflasyon farkı yansıtılacaktı Bağkur ve SSK emeklilerinin maaşına. Maaşlar enflasyonun altında kalmasın, emekliler de onun altında kalıp ezilmesinler zavallıcıklar diye. Ben mi yanlış hatırlıyorum bilmem ki. Malum yaşlılık :P Ya da fark maaşıma yansıtılıyor ama farkına varmıyorum.

Çarşıda, pazarda, sokakta, benzinde, ulaşımda benim gördüğüm tüketici fiyatına yansıyan enflasyon oranı açıklanandan oldukça yüksek. Eğer bu fark  maaşıma yansıtılmış olsaydı fark ederdim sanki. 

Birkaç somut örnekle emeklinin kesesine yansıyan enflasyona bir göz atalım isterseniz.

Şöyle ki;

Daha geçen sene kg mı 1 tl olan patates bu sene 4. 99 tl. Bildiğiniz patates. Mango, pepino, pomelo (ağaç kavunu), Santa Domingo Şeftalisi falan değil. Patates. Hani annelerimiz daha birkaç yıl önce koca koca torbalarla alırdı. Kışın elimizin altında olsun, kış kıyamette başka sebze bulamazsak bunu yeriz bol bol derlerdi ya... Hah! o işte. Şimdilerde yok öyle bol bol patates yemek. Eğer çoluğun çocuğun çok canı istemişse alırsın 3-4 tane orta boy patates incecikten soyarsın kabuğunu... diyeceğim ama bence öyle müsriflik yapmayın yazıktır günahtır. Alın bulaşık süngerini elinize sıkı sıkıya yıkayın patateslerin kabuklarını öylece doğrayıp pişirin ki zerresi ziyan olmasın.

Soğan olmuş 2.99 tl. Allah'ın soğanı. "Hiçbir şey olmazsa kırarız bir baş soğan, ekmeğimize katık ederiz" denirdi ya... O biraz zor işte. Sanki altın mübarek. Nereye kırıveriyorsun bol keseden. Alacaksın soğanı, zarını ziyan etmeden doğrayacaksın yemeğe. Tamamını mı? Hayır tabii ki. Yarısını yemeğe doğradıysan yarısını bir güzel sarıp sarmalayacak saklayacaksın daha sonraki yemekte kullanmak üzere.

İspanak, kereviz, havuç, karnabahar gibi diğer mevsim sebze meyvelerindeki nazı edayı bir görseniz pazarda manavda, sanırsınız padişah soyundan gelmeler. 

Hele bakliyatı hiç sormayın. Onlar çoktaan kendilerini nimetten saymışlar. Saydırmışlar da doğrusu. Kırıtıp duruyorlar tezgahlarda. 

Yani lakırdının özü, uzun lafın kısası; emekliler, ele gelir, dişe dokunur zam istiyorlar saygıdeğer beyler. Öyle başka ülkelerin emeklileri gibi yurt dışında tatil yapmayı falan geçtiler. Karınları doysun istiyorlar...



n y tartaç

BİR SEDA BIRAKMALI GİDERKEN ŞU ALEMDE

Umarsız gölgelerinin peşinde izsiz, sessiz

ve

gecenin kollarında uyuyan ruhlar gibiler

sarsak, korkak, sahipsiz bedenler...

Ne kadar sussalar, sinseler de kabuklarının içinde

kaçış yok

hep aynı kapıdan süzülecekler sonsuzluğa sonunda...

n y tartaç

AHH! ÇOCUK ...

Öyle kederle bükme boynunu çocuk.

Dudaklarını sarkıtıp, gözlerinden inciler dökme öyle.

Ne gördün ki daha

Bu kadarla kalsa

Ahh! Bu kadar olsa

Elinden oyuncağın alınsa

düşsen, dizin kanasa

oyundan atılsan

küssen en yakın arkadaşına...

"Tatlı rüyalar" öpücüğüyle daldığın uykudan

 aynı kabusla uyansan da her gece

bir dünya gülücükle aydınlanır sabahların yine de

Unutursun dünü

Canın yanmaz artık,

kabuk bağladığında yaraların

Ama

gözyaşların içine aktığında

 can kırıkları kalbine battığında

yüreğin dost gülüyle kanatıldığında

ve
gülen gözlerde 
sinsi pırıltılar gördüğünde

sen sen olmaktan çıkacaksın

İşte o zaman

büyüyeceksin çocuk


nurten y tartaç