SIYRILABİLSEK SARMALIMIZDAN...

                                      

                                   
                                                 ( Tablo: Vincent Van Gogh )

Otobandaki başlangıçsız, kesiksiz, o beyaz düz çizgi boyunca hızla kayıp gitseydik, son model bir arabanın ön koltuğuna kurulmuş gibi keyifle... 


 Manzaralar geçseydi iki yanımızdan, göz açıp kapayıncaya kadar kaybolup, yerini başkalarına bırakan. Bir an koyu gölgelikli ormanların büyüsüyle serin bir hayale kapılmışken, hemen ardından geniş düzlüklerde ayçiçeği tarlalarında bulsaydık kendimizi, sarı sıcak. Sarp dağların arasından geçerken mecburen kıvrılsaydı düz çizgi, yeniden düzeleceğinden emin. Ve bu güvenle; uzakta, çok uzakta, nokta kadar küçük, zirvedeki kartal yuvasına kenetleseydik gözlerimizi, yüksekte en yüksekte olmak nasıl bir duygudur diye düşünüp, kartala özenerek. Şehirler geçseydi bir yanımızdan, diğer yanı kendi köpüğünde boğulan bir deniz olan. Ki, o köpüklere verseydik ruhumuzu. Bir balık misali, korkusuzca oynaşan koskoca dalgalarla... Bir küçük teknede bulurduk belki kendimizi, ufka doğru yol alan, cüssesine bakmadan. Sonra... sonra dümdüz ovalar uzansaydı iki yanımızda, ortasında koyunlar, kuzular otlayan. Kıskansaydık çobanın özgürlüğünü ve dizinin dibinde uzanmış, dili bir karış sarkık uyuklayan çoban köpeğinin sadakatini. Evler... sıra sıra evler... tek tek ışıkları yanan biz hızla yanlarından geçerken. Düşünseydik o kısacık anda bile, neler yaşanır her birinde diye. Gecenin karanlığına açtıkları ışıklarıyla hangi ev aydınlanmıştır gerçekte? Hangisinde içinin karanlığını aydınlatmaya yetmemiştir bir ampullük ışığı..? Bir saniyede ardımızda bıraktığımız o şehrin evleri, ardında bırakabilmiş midir, ardında bırakmak istediklerini..? Çatlamış topraklar, o toprağın rengine bulanmış çatlak yüzlü insanlar görseydik tarlalarda. Şöyle bir an için... Ekerken, biçerken, savururken harmanlarını, ezilmişliğine inat, gün batımı renginde bir mutlulukla ışıldasaydı gözleri, güneşin yedi rengi yansısaydı gülüşlerine, umutlarına, yarınlarına...

Hayat akıp giderken iki yanımızdan hızla ve biz onu geride bırakırken böylesine çaresizce, biz de hayatın içinden kayıp gidebilseydik, o kesiksiz, beyaz düz çizgi boyunca... içinde dönüp durduğumuz, gidip gidip de hep aynı noktaya vardığımız kendi sarmalımızdan sıyrılıp, hedefimize doğru. Hızla...


n y tartaç