ÖZLERSİN BİRDEN...

Bazen bir kokudur özlemin adı.

Sen, bahar dersin ona.

Her açan çiçeğe bir anını saklamışsın

sayarsın,

 lale, sümbül, papatya, gül...

en çok da fesleğen alır götürür,

bilirsin en sevdiğidir.

Hızla giden bir tren penceresinden bakar gibi

geçmişin hüznü akar gider gözlerinden.

Sanki

kızıl renkli bir gün batımının şarhoşluğunda

buğulu bir rüyaya dalmışsın

uyanamazsın...

Bir şey olur birden,

hiç de ilgisi yoktur ama...

Her şey, anne kokusu, anne sözleri, elleri, gözleri, gelişi, duruşudur.

Ve özlersin...

Oysa en çok özlemekten korkarsın.


n y tartaç