MİNİCİK SILA'CIK

Çıkıp çöp bidonunun tepesine oturmuş minik kız. Üç, bilemedin dört yaşında. Yaradanın boş zamanına rastlamış besbelli. Eni konu özenmiş yaratırken. Allah'ım o nasıl bir güzellik öyle. 

İçinde kaybolduğu poşetlerden birine daldırdı minikcik elini. Çürük bir muz bulup çıkardı, soymadan yemeğe başladı. Yanlarından geçmekte olan bir çift dönüp baktı. İlgilerini çekmişti manzara. Erkek olanı adını sordu önce. "Sıla" dedi minik. "Biraz şöyle bakar mısın..?" dedikten sonra telefonuyla fotoğrafını çekti küçüğün. Ve fotoğrafa bakıp gülüşerek devam ettiler yollarına. 

Yalnız değildi Sıla. Sanırım annesiydi yanındaki onsekiz-ondokuzunda, üflesen uçuverecekmiş gibi duran genç kadın. Sırtında bir bebesi daha vardı. Yün hırkasının kollarını kesmiş, yelek yapmış, yeleğin eteğini beline sıkıca bağlamış çocuğunu oturtmuş içine. Anakucağı benzeri bir tasarım yani.  İçinde oturduğu yuvasında sadece başının bir kısmı göründüğü için kız mı erkek mi olduğu belli olmayan bebek yerinden memnun gibiydi. Büyük olasılıkla yine çöpten bulunup eline verilmiş mandalinayı, yeleğin kolundan çıkardığı eliyle ağzına götürmeye çalışıyordu beceriksiz hamlelerle.

Anne bir süre geride durup etrafı süzdükten sonra kızının içinde olduğu bidonun yanındaki diğer çöp bidonuna daldırdı kafasını...

***

Bir kez daha kahrettim adaletsiz sisteme. Kahrettim dünyanın yarısı açlıktan kırılırken, mutlu azınlığın çatlayana, patlayana kadar yeyip, yediğinden fazlasını israf etmesine. Aymazlığa, duyarsızlığa, umursamaz, aldırmazlığa bir kez daha isyan ettim...

Bir parçacık daha adil olamaz mıydın be dünya..?

Herkes eşit olmasın, tamam, bu imkansız. Ama bu kadar da uçurum olmak zorunda mıydı yaşamlar arasında..?